Lilla: En het is niet alleen de dialoog, maar ook wanneer we nadenken over het verhaal en de situaties. In aflevering 103 is zijn helper een MAGA-hond. En je denkt: “Hoe zal het zijn voor Natasha om ruzie te krijgen met een hond over een racistisch radiostation?” En je lacht gewoon door de kamer terwijl je erover nadenkt, omdat je haar in deze situaties wilt plaatsen en haar gewoon wilt laten rollen.
Cailin: Als iemand die in de journalistiek zit en niet echt fictie schrijft, vind ik het intrigerend om me voor te stellen hoe je werelden, personages en conflicten haalt uit wat voor mij lucht lijkt. Hoe werkt het voor jou? Wat is het proces om te gaan zitten en te zeggen: “Dit is waar ik wil dat het verhaal naartoe gaat.” Weet je vanaf het begin wat je wilt? Speelt het uit in de tijd?
Schoondochter: Soms zijn de beste dagen in de kamer wanneer het gemakkelijk gaat. Je zegt: “Oh, het is een steakhouse, en we gaan dit en dan dat doen!” Maar zo makkelijk is het natuurlijk nooit. Soms heb je de perfecte plek, maar kom je er gewoon niet achter wat het mysterie is. In de kamer lanceerden we een heleboel verschillende werelden die we uiteindelijk niet gebruikten omdat we er gewoon niet doorheen konden komen. We konden niet beslissen wat het mysterie was. En dat zijn niet noodzakelijkerwijs verhalen die verdwijnen. Vaak verwijs je in de schrijverskamer naar het “kerkhof van het verhaal”, hoewel iemand het onlangs een parkeerplaats noemde, en ik had zoiets van “dat idee vind ik leuk”. Je neemt gewoon het idee en zet het op een parkeerplaats, en misschien trek je het later weer terug. Voor ‘Poker Face’ wilden we echter geen vaste regels hebben over waar het idee vandaan kwam. Het kan van een personage komen, het kan van een wereld komen, het kan komen van de manier waarop we de perfecte moord wilden zien gebeuren. Er zijn veel shows die zeggen: “Ik wil eerst het personage, dan dit, dan dat.” We hebben het echt overal vandaan gehaald en het werkte voor ons.
Hannah: Ik ben gefascineerd door echte misdaad, maar in een show als deze zijn er al die bewegende delen, zoals het motief van een crimineel, die je totaal verzint. Ik zal proberen spoilers te vermijden, maar er zijn bepaalde momenten waarop het is als: “Wow …”
Cailin: Bijvoorbeeld in aflevering negen, als we erachter komen wie er in de boom zit!
Hannah: Hoe creëer je zulke momenten waarop je moet nadenken, zoals hij zou zijn is er iemand aan deze moord ontsnapt?
Cailin: Omdat je niet alleen maar creatief kunt zijn. Het moet logisch zijn.
Lilla: Het begint met een simpele draad, bijna zoals de stam van een boom, en je voegt takken toe terwijl je groeit. Zoals de ruggengraat van het verhaal dat het bij elkaar houdt. Voor veel van deze afleveringen hadden we een wereld, misschien een paar personages – maar totdat we erachter kwamen wat de ruggengraat van het verhaal zou zijn, konden we niet verder. Dan begin je het uit te werken. Je komt op een punt waarop je, laten we zeggen, de structuur van het verhaal goed hebt en je hebt de zaak, en dan begin je te denken: ‘Wel, wat is het standpunt van het publiek? Wat verwachten ze dat er gaat gebeuren en hoe kunnen we die verwachtingen ondermijnen?” En dat is verhalen vertellen, toch? Je moet het op een strategische manier vertellen waar je die “WTF, wat heb ik net gezien?” Deze momenten worden zorgvuldig gepland. Soms beginnen we er zelfs mee als concept. Zoals: “Ik wil dat het publiek denkt dat het twee mensen zijn die elkaar gaan vermoorden en dan gebeurt er nog iets.” En soms komt dat later. Het maakt allemaal deel uit van het proces om het verhaal keer op keer door te nemen en die momenten te vinden.