Er zit een groot gat in het debuut van McAdams in de richting waar ons medeleven met Carl zou moeten zijn. Carl zit vast aan het begin van “Paint” en merkt dat hij herhaaldelijk dezelfde Mt. Mansfield (een van de vele lopende grappen die grappiger zouden zijn met een beter tempo). Deze creatieve stagnatie maakt plaats voor een zwak subplot over een vervanger – een jongere schilder genaamd Ambrosia (Ciara Renée) die haar schema volgt en twee volledige doeken in een uur kan vullen, in tegenstelling tot die van Carl. Ambrosia wordt de held van het seizoen en verandert de egoïstische Carl in oud nieuws. Er broeit een persoonlijke crisis binnen Carl en er volgt een wedstrijd op het station. Plots is zijn baas (Stephen Root) niet langer zijn kampioen, maar probeert iemand anders hem tactvol de deur uit te duwen.
Terwijl “Paint” van de ene luchtloze reeks naar de volgende gaat, wordt het irritante probleem dat Carl een rare eikel is, verdrongen door andere frustraties. Hier is een man die carrière heeft gemaakt met schilderen voor het publiek – in de moderne tijd, op de een of andere manier – en ook ongepaste relaties heeft met zijn vrouwelijke collega’s. De zwijmelende vrouwen achter de camera willen zijn muze zijn, en we zien hoe makkelijk het voor hem is om ze in zijn oranje busje (met een uitklapbaar bed erin) of op een date te krijgen. Dat is een grote grap die deze film in de mix wil gooien, maar “Paint” gooit het er gewoon in, net als zoveel andere kleurrijke facetten. Dit wordt gecombineerd met een meer oprecht verhaal dat niet helemaal past – Carls lust voor Katherine (Michaela Watkins), die ooit een diepere relatie met hem had totdat iets het uit elkaar scheurde. We weten niet zeker hoe de film ons precies wil laten voelen over dit alles, maar het voelt raar en niet grappig.
De wereldopbouw in “Paint” gaat over het uitdagen van de integriteit van wat een Bob Ross maakt – de publieke omroep die zijn kalmerende schilderles tot een fenomeen zou maken, het kleine stadje waarin hij een beroemdheid zou worden en de onschuld waarmee dat hij zich voorstelde. Maar de film distantieert zich van scherpere voorgangers als Mike Judge (“Extract”) met zijn slechte grappen en slechte woordspelingen. Een van de studiomedewerkers (Lucy Freyer’s Jenna) wil Carl ontmoeten, maar hij aarzelt, en Wilson speelt hem als overdreven naïef op de momenten dat ze insinuaties slingert tijdens een fonduediner. Hij dwingt haar uiteindelijk vlees te voeren, ook al is ze veganist. Ze haalt de date, ondanks dat ze er misselijk van wordt, om later naar de badkamer te rennen. Het is een oogverblindende reeks, maar het wordt aangevuld met een flashback waarin collega Wendy (Wendi McLendon-Covey) met Carl praat via een transistorradio, allemaal zodat deze film deze grap kan maken tijdens een breuk: “We’re over , hij is klaar? Een film die beter was met goedkope grappen zou het hebben gedood, maar het is hier te duidelijk in een ongemakkelijke opstelling.