Soms worden de close-ups van gezichten van mensen onderbroken door flash-cuts van gebeurtenissen die niet hebben plaatsgevonden of al hebben plaatsgevonden. Er zijn terugkerende beelden van vlammen, puin en kleinere kettingreactie-explosies die lijken op vuurwerk, en niet-brandgevaarlijke beelden die andere verschrikkelijke persoonlijke rampen oproepen. (Er zijn veel geleidelijk groter wordende flashbacks in deze film, waarin je eerst een glimp van iets ziet, dan een beetje meer, en uiteindelijk het hele ding.) Maar ze hebben niet alleen betrekking op de grote bom die het team van Oppenheimer hoopt te laten ontploffen in de woestijn, of de kleintjes die constant ontploffen in het leven van Oppenheimer, soms omdat hij persoonlijk op de grote rode knop drukte in een moment van woede, trots of lust (er wordt gesuggereerd, hoewel niet openlijk gezegd, dat hij uit een progressieve New Deal kwam de communist en raakte meer betrokken bij de beweging omdat het hem seksuele kansen bood), en andere keren omdat Oppenheimer een naïeve of ondoordachte fout maakte die iemand lang geleden boos maakte, en de benadeelde persoon wraak nam met het equivalent van een tijdvertragingsbom. De “splijtbare” snede, om een natuurkundig woord te gebruiken, is ook een metafoor voor het domino-effect dat wordt veroorzaakt door individuele beslissingen en de kettingreactie die ervoor zorgt dat er andere dingen gebeuren. Dit principe wordt ook gevisualiseerd door herhaalde beelden van rimpelingen in het water, te beginnen met de close-up van regendruppels die uitdijende cirkels vormen in een vijver die zowel het einde van Oppenheimers carrière als regeringsadviseur en publieke figuur voorafschaduwt als de ontploffing van de eerste atoombom in Los Alamos (die kijkers zien, dan horen en uiteindelijk voelen, in al zijn verschrikkelijke impact).
Het gewicht van de interesses en betekenissen van de film wordt gedragen door de gezichten – niet alleen van Oppenheimer, maar ook van andere belangrijke personages, waaronder generaal Leslie Groves (Matt Damon), militair supervisor van Los Alamos; Roberts lankmoedige vrouw, Kitty Oppenheimer (Emily Blunt), wiens tactische geest veel rampen had kunnen voorkomen als haar man maar had geluisterd; en Lewis Strauss (Robert Downey Jr.), de voorzitter van de Atomic Energy Commission die Oppenheimer om verschillende redenen verachtte, waaronder zijn beslissing om afstand te nemen van zijn joodse roots, en die jarenlang probeerde Oppenheimer’s carrière na Los Alamos te laten ontsporen. Dit laatste vormt zijn eigen aangrenzend volledig verhaal over gemeenheid, middelmatigheid en jaloezie. Strauss is Salieri voor Mozart van Oppenheimer, die anderen er regelmatig en pathetisch aan herinnert dat ook hij vroeger natuurkunde heeft gestudeerd en dat hij een goed mens is, in tegenstelling tot Oppenheimer, de echtbreker en sympathisant van het communisme. (Deze film beweert dat Strauss het FBI-dossier over zijn progressieve en communistische verenigingen lekte naar derden, die vervolgens schreven naar de directeur van het bureau, J. Edgar Hoover.)
De film spreekt vrij vaak over een van de principes van de kwantumfysica, die stelt dat de waarneming van kwantumfenomenen door een detector of instrument de resultaten van een experiment kan veranderen. Bewerken illustreert dat hij onze perceptie van een gebeurtenis voortdurend opnieuw formuleert om de betekenis ervan te veranderen, en het script doet dit door nieuwe informatie toe te voegen die ons idee van waarom een personage iets deed of wist waarom ze het deden, ondermijnt, tegenspreekt of uitbreidt.
Dit, geloof ik, is echt wat “Oppenheimer” is, veel meer dan de atoombom zelf, of zelfs de impact ervan op de oorlog en de Japanse burgerbevolking, waarover wordt gesproken maar nooit getoond. De film laat zien wat de atoombom met mensenvlees doet, maar het is geen recreatie van de echte aanvallen op Japan: de stervende Oppenheimer beeldt zich in dat Amerikanen dit meemaken. Deze filmbeslissing zal waarschijnlijk zowel kijkers tegen zich in het harnas jagen die een directere afrekening wilden met de vernietiging van Hiroshima en Nagasaki als degenen die de argumenten van Strauss en anderen accepteerden dat de bommen moesten worden afgeworpen omdat Japan zich anders nooit zou hebben overgegeven. De film geeft niet aan of het denkt dat deze interpretatie waar is of dat het meer aan de kant van Oppenheimer en anderen staat die erop hebben aangedrongen dat Japan op dat moment in de Tweede Wereldoorlog op de knieën zat en het zou hebben opgegeven zonder atoomaanvallen waarbij honderdduizenden burgers om het leven kwamen. (Er zijn ook suggesties dat Oppenheimer werd bewogen om toezicht te houden op Los Alamos, gedeeltelijk omdat hij vergeldingsgenocide tegen de Duitsers wilde, maar de kans werd ontnomen toen Duitsland zich overgaf.)