“Nimona” leest meer als een gedramatiseerde lijst van stilistische tics en emotionele beats van de grootste hits van de animatiestudio’s Pixar en DreamWorks. Er zijn enkele vadervriendelijke woordspelingen, visuele grappen en een stel gekwelde tirades over het in twijfel trekken van autoriteit, trouw zijn aan jezelf en andere bumper-tot-bumper-slogans.
“Nimona” bevat ook een heleboel post-post-punk anthems en punk-aangrenzende muziek van wisselende kwaliteit, waaronder ten minste één nummer van Metric (“Gold Guns Girls”) en enkele gitaarriffs van ex-Sex Pistol Steve Jones. De personages, waarvan de ontwerpen gedeeltelijk zijn gemodelleerd naar de stijlen van Disney-achtergrondartiest Eyvind Earle en de ‘minimalistisch-realistische’ illustrator Charley Harper, vliegen met vloeiende gratie over het scherm en worden nauwkeurig genoeg bekeken om je eraan te herinneren dat veel gepassioneerde animators dat deden en er serieus over nadachten. maken van deze film. Helaas lijken de gezichtsuitdrukkingen van verschillende hoofdpersonages meer op plichtsgetrouwe mime – “Nimona” was gebaseerd op de strip van ND Stevenson – dan op een overtuigend vehikel voor de emoties van de personages. Hun hart zit op de goede plek, maar hun monden – en hindeogen en glazen kaken – bewijzen alleen lippendienst.
Voorbeeld: hoewel Nimona duidelijk belangrijk is voor de plot en de uitputtend gedetailleerde thema’s, krijgt ze uiteindelijk het soort achtergrondverhaal voorgeschreven waar zelfs Nimona in een vroege scène de spot mee drijft. Ze lacht om de vaderlijke bezorgdheid van Ballister en beschermt zichzelf ook tegen gemakkelijk geëtiketteerd worden door zijn “kleine vragen” af te wijzen. Het waarom van Nimona doet er niet toe, zegt ze, maar uiteindelijk geeft ze later een oorsprongsverhaal, waardoor ze ons ogenschijnlijk nog meer geliefd maakt. Ze is geen monster, zoals Ballister angstig vermoedt, maar een goedbedoelende buitenbeentje. Nimona is ook de enige vriend die Ballister heeft nadat zijn zwaardgevest op mysterieuze wijze een laser op de koningin afvuurt en haar onmiddellijk doodt.
Je hebt misschien tweede gedachten over deze abrupte en verrassend donkere wending, maar er wordt niet veel aan “Nimona” uitgewerkt, behalve nauwkeurig uitgesproken dialogen en goed ontworpen animaties. Dit is geen slechte film in die zin dat hij slecht gemaakt is. Maar het laat vaak te wensen over wanneer personages praten of zich een weg banen langs de details die ervoor kunnen zorgen dat je voor Ballister en zijn trotse oneerbiedige sidekick zou willen rooten. Zo heeft hij een bezorgde maar angstige partner, Ambrosius Goldenloin (Eugene Lee Yang), een mederidder die ook anders is dan Ballister omdat hij afstamt van de mythische held Gloreth. Ballister daarentegen is een gewone burger, waardoor hij er even uitziet als een underdog.