Dat is het oorsprongsverhaal van ‘Unstable’, de nieuwste en tragisch wegwerpbare comedyserie van Netflix, een show die niet altijd kan beslissen of het gaat om die gebroken vader-zoon-dynamiek, of de excentriciteiten van tech-miljardairs, of iets daartussenin. Het siert dat er op zijn minst enige charme te vinden is in de excentrieke cast en sluwe verbale humor van de show. Helaas gebeurt het meeste wanneer de Lowes buiten beeld zijn.
De oudere Lowe speelt Ellis Dragon, een tech-miljardair wiens bedrijf, Dragon, een bedrijfsleider is in het soort ambitieuze biotech waarvan VC’s graag beweren dat het de aarde zal redden. (Zijn meesterwerk: werken aan een soort beton gemaakt van broeikasgassen. Save the Earth Het is uw achtertuin verharden? Waarom niet beide?) Maar wanneer we hem voor het eerst ontmoeten, zit hij midden in de pijn, of, nou ja, wat de pijn van miljardairs ook is. Hij verloor zijn vrouw bij een tragisch ongeval, waardoor hij in een spiraal van nog grilliger gedrag terechtkomt dan het kantoor gewend is.
Wanhopig om hem weer op het goede spoor te krijgen voordat het bord hem betrapt – zeg het met mij –instabiel nature zoeken de sombere CFO Anna (Sian Clifford) en de vleiende wetenschapper Malcolm (Aaron Branch) naar de enige persoon die hem weer op het goede spoor kan zetten. Die persoon is natuurlijk Ellis’ vervreemde zoon Jackson (John Owen Lowe), een briljante onderzoeker die zich ergerde aan de egomanie van zijn vader en vertrok om een Boheemse doedelzakspeler te worden in New York City. Wijs op de verhuizing naar huis, de onwillige hervatting van taken in het R&D-laboratorium van Dragon en de strijd om dingen op te lossen met zijn varkensaandacht.
In theorie is het idee van een echte vader en zoon die hun problemen bespreken te midden van luchtige komedie een cool idee. Het probleem is dat de achtergrond van de technische CEO en de samenvatting van Ellis als personage ervoor zorgen dat die achtergrond frustrerend inert aanvoelt. Lowe’s Ellis is eigenlijk Chris Traeger van Parks and Recreation na een openingsronde van een miljard dollar; hij speelt nog steeds met sereniteitskommen en mediteert naakt in zijn kantoor, en dat is het meest interessante aan hem. Jackson, aan de andere kant, is ‘normaal’ en John Owen slaagt er af en toe in om uit de rol van heteroman te komen die voor hem is vastgesteld. Maar wanneer het vader-zoonconflict eenzijdig is – met name een zoon die in paniek raakt omdat iedereen te veel van zijn vader houdt – laat het geen ruimte voor deze karakters. gaan.