De film volgt Aisha (Anna Diop), een Senegalese vrouw die werkt als oppas voor een jonge vrouw, Rose (Rose Decker), de dochter van een rijk blank stel (Michelle Monaghan en Morgan Spector) in New York City. Aisha is onlangs naar Amerika verhuisd en bouwt niet alleen een leven voor zichzelf op in een nieuw land, maar werkt ook om geld te sparen om haar zoon mee naar het buitenland te nemen. Er is een aangrijpend gevoel van verlies in de film, niet in contrast met de winst van een nieuw huis, maar met de nieuwheid van een.
“Nanny” is visueel opvallend, vooral in het kleurgebruik. Scènes van Aisha in haar huis, gehuld in verzadiging en patronen, staan sterk in contrast met de koude, brutalistische architectuur van het appartement van het paar en de stad om hen heen. Haar felle hoofddoeken en af en toe gebruik van traditionele kleding zijn een teken van de warmte, herinnering en cultuur die ze met zich meebracht naar de Verenigde Staten. De belichting van de film geeft de zwarte huid prachtig weer, of het nu gaat om scènes bij daglicht of in botte surrealistische sequenties.
Er is een watermotief dat mooi past bij het gebruik van licht en kleur, maar dat zou bij spaarzaam gebruik meer waardering krijgen. Water is onherroepelijk verbonden met Aisha’s gemoedstoestand, zowel als fysieke representatie van afstand als als conceptuele metafoor voor verdrinking, maar deze op water gebaseerde sequenties komen zo vaak voor dat bij de derde of vierde keer hun impact afneemt. Met nauwkeurigere montage en een meer kritische hand zouden deze momenten meer aanvoelen als uitspraken dan als krukken.
De horrorelementen van de film voelen niet alleen onder het budget, maar ook lusteloos aan. “Nanny” heeft een geweldige, sfeervolle soundtrack en zou genoeg zijn geweest om spanning op te bouwen zonder de opname van slechte CGI-momenten die de solide cinematografie van de film volledig verstoren. Als ‘Nanny’ minder gefocust was geweest op het aanvinken van het ‘horror’-vakje en in plaats daarvan gewoon toegewijd was aan zijn blockbuster surrealistische toon, zou het perfecter hebben gevoeld. De horrorelementen bewaren voor het laatste deel van een film is geen ineffectieve strategie, maar in “Nanny” voelen ze zich zichtbaar niet op hun plaats. De indruk die ze achterlaten is vluchtig en de meeste van deze momenten voelen verward of verward aan, net als de organisatie van de film.