Van jongs af aan is het onmogelijk om te negeren dat een jonge vrouw is vermoord en dat alle politieagenten mannelijk zijn. Dit zijn professionele mannen die hun werk doen en het heel goed doen, maar op een bepaald niveau is er een ontkoppeling. De mannen beginnen Clara te veroordelen vanwege haar risicovolle gedrag. Ze noemen haar geen “slet” of zoiets, maar de implicatie is duidelijk. Yohan probeert het verloop van deze gesprekken te corrigeren, maar mist de taal om de onevenwichtigheid op het werk uit te drukken. Misschien veroordeelt hij ergens ook Clara; misschien wilde hij dat ze een “perfect slachtoffer” zou zijn. Het is aan Stéphanie (Pauline Serieys), Clara’s diepbedroefde beste vriendin, om Yohan eindelijk te vertellen over de blinde vlekken op het werk, blinde vlekken waarvan hij niet eens wist dat hij ze had.
Dit is waar “The Night of the 12th” werkt. Als een rechter drie jaar later vraagt om de zaak te heropenen en Yohan belt om het te bespreken, zegt hij verward: “Er is iets mis tussen mannen en vrouwen.” Zo’n eenvoudig woord, maar toch zo veelzeggend. Hij weet wat er mis is. Hij kan je voor zich zien! Hij weet alleen niet zeker hoe dat van toepassing zou kunnen zijn. Het script is uitstekend (de film won eerder dit jaar zes Césars, waaronder die voor Beste Bewerkte Scenario, Beste Regisseur en Beste Film). Als het script “in de maak” is, zoals in de uitstekende scène tussen Stéphanie en Yohan, kan het dat zijn.
“The Night of the 12th” bevat behoorlijk zware kritiek op systemische problemen, niet alleen problemen met systemen, maar ook problemen met mensen en hoe ze denken. De kritiek op de film is verwoestend, aangezien er maar heel weinig tot de taal doordringt. De personages hebben niet de taal om te vertellen wat er echt aan de hand is, en als je de taal niet hebt, heb je ook de gedachten en gevoelens niet. In 1984George Orwell heeft dit concept voor altijd vastgelegd: “Elk jaar minder en minder woorden, en het bereik van het bewustzijn steeds een beetje minder.”