Dit is echter geen film die alleen bestaat vanwege de plotmechanica. Het is een grimmig onderzoek naar het groeiende gewicht van ouder worden, van het met je meedragen van je leven en je hoop en je herinneringen en je spijt, waar je ook gaat. De titel “Moving On” betekent niet alleen verder gaan dan je verleden, maar ook vooruitgaan in het leven, zelfs als je verleden bij je blijft.
Net als de personages die ze spelen, hebben Fonda en Tomlin tientallen jaren besteed aan het opbouwen van een diepe vriendschap terwijl ze samen optraden in projecten als “9 to 5” en “Grace and Frankie”, en hun chemie schijnt helderder dan ooit. Ze spelen echter niet alleen versies van hun eigen persona’s.
Claire is een vrouw die nooit haar eigen kracht heeft gevonden en altijd voor anderen leeft nadat agressie haar “stom” heeft gemaakt. Fonda speelt haar met een grimmige starheid, houdt haar lichaam stevig vast alsof duizend emoties een moment verwijderd zijn van ontsnappen uit de kooi die ze om haar heen heeft gebouwd. Terwijl ze opnieuw contact maakt met Evelyn, Ralph en zelfs Howard, komen Claire’s lang onderdrukte gevoel voor humor, sensualiteit en ziedende woede die ze zo lang verborgen heeft gehouden naar de oppervlakte.
Tomlin speelt de gepensioneerde muzikant Evelyn met haar uitgestreken gevoeligheid, die altijd lijkt te zeggen wat ze bedoelt en wat ze voelt op elk moment, niet bang om ongegeneerd zichzelf te zijn. Evelyn is echter een vrouw met geheimen, gekwetste trots en een passie voor muziek – en vrouwen – die al lang geen uitlaatklep meer heeft gehad. Ze verdient stiekem een zo vrij mogelijk bestaan in het zelfstandige gedeelte van een verpleeghuis. Joyce’s dood en Claire’s terugkeer naar haar leven brengen in Evelyn een hele reeks complexe emoties naar voren, deze verschuiving gespeeld met subtiele precisie door Tomlin, wiens ogen zijn stoïcijnse gezicht en monotone stem verloochenen.
Terwijl Evelyn Claire helpt bij het plannen van wraak, bespreken de twee de onmiddellijke nasleep van het incident. Claire deed geen aangifte bij de politie omdat “ze me niet zouden hebben geloofd”. Aan de ene kant is de dialoog hier op de neus, maar als je 50 jaar terugkijkt en dan weer vooruit, en ziet dat er voor vrouwen in dit land niet veel is veranderd op het gebied van hun lichamelijke autonomie en de vervolging van verkrachters, misschien in de neus wordt gewoon de waarheid.
Wanneer Claire eindelijk afscheid kan nemen van Howard, beschrijft ze de aanval grafisch en herinnert ze zich elk gruwelijk detail alsof het gisteren gebeurde en nog geen 50 jaar geleden, want voor haar heeft de tijd op die dag stilgestaan. Fonda levert deze monoloog met evenveel kracht en overtuiging als elke andere in haar carrière, en onderzoekt niet alleen het gewicht van Claires trauma, maar ook van alle complexe trauma’s die de actrice de afgelopen halve eeuw als vrouw in dit land heeft meegemaakt.
