Thu. Mar 28th, 2024


Harris’ film houdt je aandacht scène voor scène vast, zelfs op momenten dat het tempo plaatsmaakt voor louter bewondering voor het vakmanschap of emoties worden overstemd door symboliek die niet waterdicht lijkt. Het is het soort project dat een tweede bezoek verdient, deels om de connecties vast te leggen, maar ook om te genieten van de texturen die je misschien bij je eerste bezoek hebt gemist.

“Moon Garden” is meer emotioneel indringend over een kind dat zijn omgeving verwerkt, namelijk het groeiende ongeluk tussen zijn ouders. En terwijl Emma door verschillende delen van deze wereld reist – zoals wanneer ze een ladder in de wolken beklimt – toont Harris ons haar herinnering aan iets soortgelijks met haar vader. Het is een van de gelukkige gedachten, in tegenstelling tot een andere real-world flashback waar Emma verstopt zich onder een paar lakens met haar moeder, alleen voor de klauwende hand van haar overstuur vader om het open te scheuren. Die herinnering inspireerde een van de eenvoudige maar effectieve scenario’s in dit horrorverhaal, een tunnel gemaakt van platen.

“Moon Garden” is een complete mix van creaties, een liefdevol gekrabbeld schetsboek tot leven gebracht door een dwangmatige maker. Een van Harris ‘grootste prestaties is de hoofdschurk die bekend staat als Teeth, die Emma beschimpt en de meest openlijke horrorelementen van de film introduceert. Gekleed in een lange zwarte jas en pet, zweeft hij hoog in de lucht met lange, slanke vingers. Je kunt hun ogen niet zien, maar je kunt constant hun kwetterende kauwers horen, wat een van de vele verontrustende atmosferische eigenschappen van Harris (ook de geluidsontwerper van de film) wordt. Soms plaatst Teeth zijn naamgenoot op de grond, en de camera van Harris, vaak laag geplaatst, bestudeert en is er bang voor. Zoals in zoveel scènes in ‘Moon Garden’, wordt Emma’s razendsnelle nieuwsgierigheid de onze.

De schijnbare invloeden van Harris op die gebieden zouden alleen al deze film moeten aanbevelen: er is een beetje Jan Svankmeijer, Steven Spielberg, Tarsem Singh, Guillermo del Toro en David Lynch overal, maar niet op een economische manier. Net zoals de film zijn dromerige passages niet al te simpel maakt, doet hij ook geen plezier aan filmliefhebbers die bereid zijn dit juweeltje te verdedigen. (Waarop werd geschoten, is verlopen 35 mm filmvoorraad en opnieuw gehuisveste vintage lenzen!)

Als Emma levert Haven Lee Harris het soort werk dat een filmmaker van een kind verlangt. Ze reageert ongelooflijk op deze wereld, houdt onze aandacht vast terwijl ze het frame deelt met veel intensere volwassen ondersteunende personages of ensembles. Ze is een natuurtalent in de veranderende omgevingen van de film, en in haar vele woordeloze passages klinkt ze niet slecht. Het is zo zeldzaam om een ​​kindacteur te zien optreden die hem op de een of andere manier niet uit het verhaal haalt; dit is zo geïnvesteerd.

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover