Heb je ooit gewenst dat je in een bar kon zitten met een van de veteranen van de grunge-beweging in Seattle en leren hoe het allemaal tot stand kwam? Natuurlijk zijn er veel documentaires, interviews, podcast-afleveringen en boeken over dit onderwerp, waarvan vele gericht zijn op multi-platina giganten zoals Nirvana Het is Pearl Jam. Maar modderhoning neemt zijn unieke plaats in de geschiedenis van de scene in, en gitarist Steve Turner het was er vanaf het begin. En nu heeft hij een boek dat er alles over vertelt: Mud Walk: een verwarde reis door de grunge-explosiedie hij schreef met enige hulp van Decibelhet is altijd uitstekend Adem Tepedelen.
Vanaf het begin vliegt het boek als een trein Steve gaat met je om, praat over zijn opvoeding, passie voor skateboarden, het ontdekken van punkrock, het gezinsleven en zijn fascinerende rol bij het ontwikkelen van de Seattle-sound. Het is een krachtig en luchtig verhaal vanaf de geboorte in 1965 tot de voorbereidingen in 2022 voor modderhoninglaatste album van plastische eeuwigheid. Op deze manier lijkt het erg op elkaar modderhoningMuziek van: direct, to the point, gemakkelijk te volgen en brengt overal een vleugje snarky humor.
Het boek bestaat uit drie delen: 1967-1987; 1988-1999; en 2000-2022. Het eerste deel concentreert zich op Stevebegin van het leven met uw gezin; opgroeien in de buitenwijken van Seattle; zijn eerste bandjes; je tijd binnen en buiten de universiteit; en het verhaal erachter groene Rivier en de beginjaren van de scene in Seattle. Deel twee is het meest interessante deel, de sleuteljaren van modderhoningopkomst van de metro en Stevehet perspectief van de grunge-rage van de vroege jaren ’90 – en de desillusie ervan. In deel drie, Steve vertelt ons over vader zijn, zijn volksprojecten en modderhoning zichzelf vestigen als een erfenis die nog steeds platen uitbrengt op zijn eigen voorwaarden.
Een ding dat je meteen opvalt is Stevede sympathie van. Misschien komt het omdat ik merkte dat ik op zoveel manieren met hun gevoelens en ervaringen omging. Neem bijvoorbeeld deze regel over hoe hij de adolescentie benaderde toen hij met punk begon: “Ik was er niet helemaal tegen; het was gewoon belangrijker voor mij om de dingen te doen die ik leuk vond om te doen dan om geaccepteerd te worden door de andere kinderen. ” Dat! Ik zag mezelf er ook in Stevezijn passie om zich te verdiepen in de geluiden die hij leuk vindt, en zijn haat en desinteresse in het gebruik van drugs.
Ogenschijnlijk geboren met een doe-het-zelfhouding, bracht zijn interesse en vaardigheden in BMX en skateboarden hem ertoe punk en new wave te ontdekken. Er is een oprechte emotie die je deelt als hij meldt dat hij gehoord heeft zwarte vlag, DOAHet is TSOL Voor de eerste keer. Je kunt ook niet anders dan voor hem duimen als hij vertelt over de ultieme punkgeest: “Je hoefde geen virtuoos te zijn. Je had geen platencontract nodig. Je had alleen wat spullen nodig, een paar gelijkgestemde vrienden en een verlangen om veel lawaai te maken.” Ik bedoel … ik wilde een andere band vormen door dat te lezen.
Maar ik merkte ook dat ik het er niet mee eens was Steve op een aantal dingen, wat eerlijk gezegd alleen maar bijdraagt aan de kracht van het boek. Het is een succesvol verhaal omdat Steve is niet bang om net zo helder en direct te zijn als je gitaarklank. Zoveel als ik waardeer modderhoning (speciaal Superfuzz Bigmuff en hun debuut-LP), vond ik altijd leuk groene Rivier een beetje meer. Dus ik kon niet anders dan lachen toen hij klaagde hoe stenen gossard Het is Jeff Aments probeerden de band in een meer metal richting te brengen. Maar daarom was het zo lekker! (Sorry, Stevewij zijn een metaalpublicatie.)
Hoe dan ook, ik hou van Stevede koppige toewijding aan zijn visie en liefde voor muziek en gitaar. Het herkent de niche waarin het opereert, en modderhoningrol vanuit die niche.
En als gitarist vond ik het leuk om erover te leren Steve ontdekte voor het eerst fuzz- en distortion-pedalen en wist het precies hoe hij zich voelde toen hij ze voor het eerst gebruikte: “De wolken gingen uiteen. Gabriëls trompet klonk.” Dat heb ik ook geleerd Steve was het brein achter een van mijn favoriete riffs aller tijden in “Leech” (ik wist oorspronkelijk melvins‘ gestolen versie).
Dat gezegd hebbende, dit brengt me bij een van de enige tekortkomingen van het boek. Hoewel hij in het begin over zijn riffstijlen en ideeën praat (vooral “Touch Me I’m Sick”), ontbreekt elke vermelding van deze coole details in discussies over latere albums, die hij schijnbaar verdoezelt. Het gitaargeluid is vooral goed op platen als 2002 Sinds we doorschijnend zijn geworden, dus wat gepraat over die riffs zou deel drie hebben verrijkt. Maar ik begrijp ook dat hij er maar een beperkt aantal van deze stukjes in kon passen voordat het boek uit de hand liep.
En inderdaad, het boek staat vol met uitstekende details over de scene in Seattle en zijn inwoners. Er is iets met zowat elke geweldige muzikant en band (met de opmerkelijke uitzondering van Alice in Chainswat logisch is omdat modderhoning had trouwens niet zoveel met ze te maken Merkbijdrage van “Right Turn”), samen met zijn zijprojecten. Ik heb te veel gelachen Stevebeschrijving van leuke zijbands zoals “badass bands”, evenals de verhalen waarover hij vertelde de staanplaatsen en je songtitels (bijv. “De persoon in mijn buik [Is Very Sad]”). Stevebeknopte beschrijving van courtney liefde het is ook geweldig: “Ik vond het leuk courtney. maar dat was ze nogal.”
Het traject van de band volgt dat van de scene op een vreemd georganiseerde manier. modderhoning ervoer een gestage toename van buzz en enthousiasme aan het einde van de jaren tachtig, een golf van populariteit in 1991, een piek in fortuin en moreel in 1993, een paar moeilijke en tuimelende jaren gaande… Vanaf daar was het een glijbaan terug naar relatieve obscuriteit totdat een jonger publiek later hun weg naar grunge vond (zoals ik, op 13-jarige leeftijd, obsessief deed in 2000).
Het einde van 1993 leek de belofte en onzekerheid van het tijdperk te laten zien. modderhoning kon beide weerstaan Nirvana Het is Pearl Jam in de stadia van hun respectieve wandelingen. de omgeving rondom Nirvana het was gespannen, ingewikkeld en rusteloos. De sfeer rond Pearl Jam het was totaal anders, veel relaxter. Je krijgt een echt “top of the world” gevoel Steve vertelt over een feestelijk moment dat de twee bands deelden:
“Eigenlijk tijdens deze tour met Pearl Jam eind november hadden we een gigantische Thanksgiving-maaltijd, allemaal samen – de bemanning en iedereen, zo’n vijftig mensen. Het was toen erg leuk om met ze te toeren (en dat is het nog steeds). Ik was blij voor hen en hun succes.”
Het blijkt ook Stevedankbaarheid voor modderhoningeigen succes: “modderhoning verkochten tienduizenden albums (niet slecht voor de underground)… We leiden op veel manieren vreemd charmante levens. We waren in staat om te zien hoe de “andere helft” leefde, zonder te maken te hebben met de nadelen. Eddie Vedder kon niet naar de supermarkt gaan, maar ik wel.” Dit is een teken van oprecht karakter, want hij is trots op het werkelijk indrukwekkende album van zijn band (Fluitje van een cent er zijn tenslotte 150.000 exemplaren van verkocht), maar het neemt een volwassen en nuchtere kijk op de bands die nog meer geluk hadden.
En dat karakter strekt zich uit tot de genegenheid die hij uitdrukt jegens zijn ouders ondanks zijn meningsverschillen met hen, samen met de waarde die hij hecht aan relaties met zijn broers en zussen en hun twee kinderen. Veel veteranen van de punk- en alternatieve scènes vinden het heerlijk om hun puberale wrok jegens hun ouders uit te breiden tot het einde van hun dagen, wat net zo onaangenaam en vermoeiend is. Gelukkig ontbreekt elk teken hiervan volledig Steveis aan het herlezen.
Hoe dan ook, ik zal hier niet alles onthullen, aangezien er zoveel dimensies en facetten in het boek zitten dat het moeilijk is om alles samen te vatten. Maar weet dat er een verhaal over is modderhoning samenwerken aan een nummer met Meneer Mix-A-Lot. Er zijn ook details over hoe de band aan zijn naam kwam (hint: Rus Meyer slapheid). Oh en Bruce Dickinson maakt een opvallende verschijning. En er is een verhaal over het nummer “Run Shithead, Run”.
Je snapt het idee. Kortom, het is een verhaal dat je met veel plezier zult lezen, van de eindeloze geschiedenis van grunge tot Stevede persoonlijke ervaringen van het hebben van een gezin, het runnen van een klein eigen label en onmisbare tips voor het runnen van een lean touring-machine (tip: houd het personeelsbestand beperkt tot de essentie en doe zoveel als je kunt).
Ik beveel dit boek aan. Trek tijdens het lezen enkele van de knoestige rondingen van de band aan. Als je wil Steve en zijn mede-samenzweerders op hun best, brengen het materiaal live. De band doodt daar absoluut op een manier die studio-opnames niet kunnen evenaren. Op het einde wil je rondhangen met Steve en improviseer ermee.