Op het vliegveld komt Ethan ook een zakkenroller tegen genaamd Grace (Hayley Atwell), die verstrikt raakt in het midden van al deze waanzin die de wereld aan het veranderen is, samen met enkele agenten die de malafide Ethan proberen op te sporen en worden gespeeld door een Shea Whigham en Greg Tarzan Davis heerlijk geërgerd. Een stille huurmoordenaar, gedenkwaardig geschetst door Pom Klementieff, is ook essentieel voor sommige actiescènes. En Vanessa Kirby keert terug als de wapenhandelaar White Widow, en als het ensemble een zwak punt heeft, is het Kirby’s soort verspilde acteerwerk. Ze was nooit in staat om ‘power player’ in deze films over te brengen zoals ze had moeten doen.
Maar dat maakt niet uit, want mensen zijn hier niet om het verleden van de White Widow te kennen. Ze willen Tom Cruise zien racen. Het beeld dat de meeste mensen associëren met “Mission: Impossible” is waarschijnlijk Mr. Cruise strekt zijn benen en zwaait met zijn armen. Hij doet dit hier meer dan eens, maar het lijkt erop dat de aanzet voor dit beeld de artistieke kracht achter de hele film was. “Dead Reckoning Part One” geeft prioriteit aan beweging – treinen, auto’s, Ethans benen. Het is een actiefilm over snelheid en urgentie, iets dat verloren is gegaan in het low-stakes CGI-tijdperk. Op hol geslagen treinen zullen altijd meer inherente viscerale kracht hebben dan golven geanimeerde slechteriken, en McQuarrie weet deze spaarzaam te gebruiken om een actiefilm te maken die tegelijkertijd modern en ouderwets aanvoelt. Deze films zijn niet te sterk afhankelijk van CGI, zodat we weten dat het echt Mr. Cruise die van die motor springt. Wanneer stoten elkaar raken, lichamen vliegen en auto’s tegen elkaar botsen – wij voelen in plaats van er passief naar te kijken. De actie hier is zo prachtig gechoreografeerd dat alleen “John Wick: Chapter 4” dit jaar vergelijkbaar is met de beste in zijn soort.
Er is hier ook iets thematisch fascinerends aan een filmster die vecht tegen AI en het doel van haar werk in twijfel trekt. Blockbusters zijn al generaties lang technologische waarschuwende verhalen, maar denk aan het meta-aspect van een spionagefilm waarin de wereld zou kunnen instorten als het spionagespel wordt ingehaald door een bewuste computer met een acteur in de hoofdrol die in het middelpunt van de controverse staat vanwege zijn eigen deepfakes. Er is hier ook een duidelijk pluspunt aan de plot dat speelt in op de leeftijd van de acteur, aangezien Ethan wordt gedwongen om vragen te beantwoorden over wat voor hem belangrijk is met betrekking tot zijn ongebruikelijke balans tussen werk en privéleven, een weerspiegeling van waar een artiest als Cruise mee te kampen heeft. het einde van een reeks actiefilms die veel langer is dan iemand optimistisch zou kunnen verwachten. Cruise kan deze lezing wel of niet van plan zijn – hoewel ik vermoed dat hij dat deed – maar het voegt een extra laag toe aan de actie.
Het belangrijkste is natuurlijk dit: “Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One” is waanzinnig leuk. Het ziet er half zo lang uit en bevat genoeg memorabele actiescènes voor een aantal hele franchises. Zal Cruise de blockbuster-ervaring opnieuw redden? Misschien. En misschien doet hij het volgende zomer ook weer.
Vanaf 12 juli in de bioscoope.