Seizoen twee gaat over het op zijn kop zetten van de geschiedenis. Wat gebeurt er met kunst en kunstenaars als je roem en succes vindt? Minx-oprichter Joyce Prigger (Ophelia Lovibond) vocht vroeger tegen porno-uitgever Doug Renetti (Jake Johnson) voor de controle over haar enorm succesvolle tijdschrift. Hij capituleerde in de laatste scènes van het eerste seizoen en vroeg haar om hem mee te nemen voor de rit; nu wordt Joyce geëerd door mensen als Hearst, Conde Nast en Meredith, terwijl Doug vanaf de zijlijn toekijkt, handenwringend en wanhopig op zoek naar een manier om zijn nut te bewijzen. Tina (Idara Victor), zijn vriendin en algemeen directeur van het tijdschrift, wil haar ambitie niet langer onderdrukken en staat te popelen om de corporate ladder te beklimmen. Joyce’s zus Shelly (Lennon Parham), worstelt na het slapen met Minx-medewerker Bambi (Jessica Lowe), om in het reine te komen met haar pas veranderde seksualiteit, terwijl ze thuis gelijkmoedig blijft met haar tandarts-echtgenoot Lenny (Rich Sommer). Bambi van haar kant staat Shelly genadig toe een stap opzij te doen, maar voelt zich stuurloos en vraagt zich af of ze enige waarde heeft voor haar werkplek of collega’s. Richie (Oscar Montoya), de art director van Minx, vond zijn stem aan het einde van het eerste seizoen en onthulde zijn verlangen en vermogen om voor zichzelf en zijn visie te spreken. Maar wanneer Constance Papadopoulos (Elizabeth Perkins), een kapitalistische gier in schaapskleren, interesse toont om het tijdschrift te financieren, is Joyce verheugd om hulp te krijgen van “de eerste vrouw die een zetel bekleedt op de New York Stock Exchange”, maar merkt niet op dat Constance’s visie van een queer-exclusief feministisch tijdschrift invloed zal hebben op Richie en lezers zoals hij.
Een van de meest indrukwekkende dingen van het eerste seizoen was de voortgang. “Minx” was de eerste show van zijn kaliber en schaal waarin regelmatig over werknemersrechten, seksuele positiviteit en inclusie werd gesproken. Dit is nu niet minder gebruikelijk; dit seizoen legden de schrijvers meer nadruk op intersectionaliteit. Richie herinnert Joyce er nadrukkelijk aan dat ze waarschijnlijk “niet” minder hoort dan hij, een vreemde Latino-man. Bambi vindt het vervelend dat ze een voormalig fantasieobject is – namelijk een voormalig printporno-model – iedereen heeft hun fantasieën over een behulpzame, relaxte collega op haar geprojecteerd. Ze verlangt ernaar om een familieband te voelen met haar collega’s, maar Richie adviseert haar wijselijk om werk en leven te scheiden, dat hoewel het leuk is om vriendelijk te zijn met je collega’s, het het beste is om ze niet als familie te beschouwen. Gevangen in haar nieuwe roem, negeerde Joyce Shelly’s vroegere en huidige pogingen om haar jongere zus te helpen.
Deze versmelting van klassenbewustzijn en inclusie stelt de acteurs in deze rollen in staat om te schitteren. Als seizoen twee van iemand is, is het van iedereen behalve Joyce of Doug. Ja, Lovibond en Johnson doen het hier geweldig. Vooral de laatste brengt een zielige en volkomen begrijpelijke angst in de rol, waardoor Doug een niet aflatende behoefte krijgt om begrepen, geliefd en gewaardeerd te worden. Maar de wereld behoort hem steeds minder toe. In plaats daarvan is het van mensen zoals Tina. Zoals veel van de cast van de serie, is Idara Victor een “Mad Men” aluin, die tijdens seizoen zes de beste vriend van Dawn Chambers speelde. Haar optreden in “Minx” is heerlijk multidimensionaal. Er wordt goed nagedacht over hoe Tina, een zwarte vrouw, veilig macht kan uitstralen zonder de deur gewezen te worden. Ze rechtt haar ruggengraat, weigert zich schuldig te voelen over het runnen van de kantoorboekhandel van haar familie, maar is bereid compromissen te sluiten in bedrijfsruimtes zodat ze aan tafel kan zitten.