11 april 2023
·
0 reacties
Door Shelley Pallis.
Om te ontsnappen aan de stress van het stadsleven, de middelbare school en haar aanmatigende moeder, loopt Mizuki van huis weg om de voorjaarsvakantie bij haar tante door te brengen. Maar haar toekomst is nabij en ze heeft nog steeds geen idee waar ze in geïnteresseerd is… totdat ze Akira tegenkomt, een trompettist op de middelbare school die haar kennis laat maken met de wereld van de fanfare!
De openingspagina’s van Hamachi Yamada zijn een draaimolen van kapotte beelden, kapotte scènes en tussenfilmpjes, terwijl onze heldin Mizuki terugkeert naar haar geboorteplaats in Akita. Het is een wervelwind van verbrijzelde herinneringen, vaak nauwelijks logisch, als ze wordt herenigd met haar tante, die verlegen jongen ontmoet die in het café werkt, zich voorbereidt op haar nieuwe school en zich herinnert wat er gebeurde toen…
En op een meesterlijke manier raakt Yamada de lezer plotseling met een dubbele pagina die de kracht heeft van een orkest van een middelbare school, op vol volume speelt en het hele frame vult in een beeld dat zo luid is dat het geen geluidseffecten of ballonnen bevat. . , alsof uw persoonlijke luidsprekers waren gesprongen.
Het is niet zomaar een band, het is een maart band, en hoewel Arthur Miura’s vertaling geen verklarende voetnoot bij de goedkope stoelen werpt, zingt het een van de bekendste Japanse liedjes aller tijden, “I’ll Look Up as I Walk.” Oorspronkelijk geschreven door een neerslachtige man die naar huis strompelde na een mislukte protestmars, is het sindsdien een icoon van Japanse melancholie en hoop geworden, herhaald in verschillende andere media (sommigen herinneren zich misschien het boek van Goro Miyazaki). In Papaverheuvel) en zelfs in het buitenland, waar het onder de stomme naam “Sukiyaki” het eerste Japanse nummer werd dat nummer 1 bereikte in de VS.
Hoe dan ook, het toneel is klaar voor een media-manga in de stijl van hou van het leven of K-aan, waarin we een bevoorrecht beeld krijgen van een bepaald soort optreden. En hier gaat het niet alleen om de muziek, het gaat om de mars: “Een veelzijdige uitvoering van acht minuten”, zegt Mizuki enthousiast. Het gaat niet eens om de wandeling, het gaat erom lopen in formatie: dat is het moeilijke.
Er zijn maar weinig plotpunten die iemand zullen verrassen als ze iets anders in dit subgenre van hebben gehoord glazen masker omlaag. Er is de snarky bullebak, de behulpzame nieuwe vriend, het bedriegersyndroom als Mizuki probeert te leren trompet spelen. Het is doe dit tijdens het lopen. Er zijn weinig trainingstrucs om nieuwkomers te leren lopen zonder naar beneden te kijken, maar wat Mizuki en mangakunstenaar Hamachi Yamada vooral opwindt, is de pure synergie van wat er gebeurt als alles samenkomt. Het is niet zomaar een band, het is niet zomaar een mars, het is een Marciale banden Yamada’s enthousiasme voor amusement en muziek werkt aanstekelijk.
‘Ik kwam voor het eerst in aanraking met fanfares toen ik op de middelbare school zat’, schrijft ze, ‘en daardoor heb ik veel geweldige ervaringen opgedaan die ik anders niet zou hebben gehad. Ik begon deze manga te schrijven omdat ik het zweet en de tranen wilde uitbeelden die op de loer liggen onder de oppervlakte van leuke en opwindende concerten, en ik wilde dat meer mensen meer te weten kwamen over fanfares.”
Mars van de wassende maan wordt uitgebracht door Azuki.