Maar het feit is dat de 70-jarige Neeson opnieuw samenwerkt met zijn ‘Michael Collins’-regisseur Neil Jordan om de titelrol te spelen in ‘Marlowe’, niet overgenomen uit een boek van Chandler, maar van John Banville, gesanctioneerd door de nalatenschap van de Chandler. . De film speelt zich af in Bay City, LA in 1939, en opent met een opname van palmbomen tegen de zon voordat we een glimp opvangen van Marlowe die uit bed opstaat.
Ondanks dat hij een opgewekt figuur had, was Marlowe nooit een licht personage of iemand die lichtvaardig moest worden opgevat. Marlowe heeft geen levensvreugde. Chandler vatte de detective op als een soort moderne ridder. Achter zijn wrange opmerkingen en vernietigende oneliners ging niet alleen een gevoel van doel, maar ook van plicht schuil. Het oude liedje zegt dat een man trouw moet zijn aan zijn code. Chandlers Marlowe was; evenals Jordan en Neeson. Maar waar andere Marlowes in de films zich lieten meeslepen door louter wereldmoeheid, doet Neeson hier soms alsof hij net is overreden door een stoomwals.
Dat is geen klacht, of beter gezegd, dat hoeft het ook niet te zijn. Door ervoor te kiezen er geen één van te maken – met andere woorden, Neeson en Jordan hun eigen hoofd te laten hebben – kon ik behoorlijk wat plezier uit deze film halen.
De plot is niet het quasi-gordiaanse knooptype dat de boeken van Chandler kenmerkte. Het lijkt een beetje meer op, nou ja, “Chinatown”, en de aanwezigheid van Danny Huston als een transparante schurk – en in een wit pak! – benadrukt dit. Marlowe wordt benaderd door Diane Kruger’s Clare Cavendish, een getrouwde vrouw die een beetje nijdig is over de verdwijning van haar jonge vriend die verbonden is aan de filmindustrie. Blijkt dat de man zijn dood heeft vervalst; Het blijkt dat Clare dit vermoedde, maar het Marlowe niet vertelde toen ze haar in dienst nam. Ook blijkt dat Clare een moeder heeft die weduwe is (Jessica Lange) met een intense interesse in het persoonlijke leven van haar dochter en in het leven van een ogenschijnlijke “ambassadeur” die betrokken is bij de levensader van een (fictieve) filmstudio. .
Voeg daarbij de slonzige nachtclubeigenaar van Huston, een bange zus van de echte niet-overledene, een ouder wordende ster met wat dope over de echte niet-overledene, een paar politievrienden van Marlowe, een kleine orde van corrupte hotshot gespeeld door Alan Cumming en een slimmer-dan- verwachte bestuurder (Adewale Akinnuoye-Agbaje), en je hebt meer dan genoeg componenten voor een sijpelende plot.
Het probleem is dat “Marlowe” niet veel percolatie doet. Het script van William Monahan en Neil Jordan handhaaft een bijna elegisch tempo en toon (versterkt en soms enigszins ondermijnd door de multivariate partituur van David Holmes), terwijl de dialoog wordt doorspekt met toespelingen op Christopher Marlowe, James Joyce, William Strunk Jr. Griekse mythe. Hij doordrenkt al zijn personages met een zelfbewustzijn, een besef dat ze spelers zijn in een poel van rot, een plek waar sommigen willen wentelen en anderen er op zijn minst een beetje schoon uit willen komen. Al vroeg zegt Kruger’s personage tegen Neeson: “U bent een zeer opmerkzame en gevoelige man, Mr. Marlowe. Ik kan me voorstellen dat hij daardoor in de problemen komt. De rest van de film is een uitwerking van die stelling.