In een van de grootste creaties van Foo Fighters, “Times Like These”, schreef Dave Grohl over de ongelijke en onzekere toekomst van de band. De kern is een boodschap van acceptatie, dat onze donkerste momenten op de een of andere manier gracieus kunnen worden gecombineerd, en dat de slechte dingen die ons overkomen ons leven betekenis kunnen geven.
Over maar hier zijn we, het elfde album van Foo Fighters en het eerste na de dood van Taylor Hawkins in 2022, worstelt Grohl actief met dit idee. Misschien maakt het niet uit dat we opnieuw leren leven en liefhebben ondanks alles verterende pijn. Misschien doet dat er allemaal niet toe.
Niet alleen rouwt de band publiekelijk om de dood van Hawkins, Grohl rouwt in stilte om de dood van zijn moeder, Virgina Grohl, en hoewel er geen officiële aankondiging is geweest, maar hier zijn we arriveert met een oprechte toewijding aan zowel zijn bandmaat als zijn moeder. Gedurende het hele album piekert Grohl over verdriet en de berichten die we onszelf vertellen – de storm zal voorbijgaan, niets goeds duurt eeuwig, alles waar we van houden zal oud worden – maar niets daarvan lijkt te duren.
Dus wendt Grohl zich tot zijn bandleden en zijn familie. Hij heeft geen antwoorden of zelfs maar aanhaalbare klompjes wijsheid. Hij is vaak verstrikt in het trauma van de dood en de nasleep ervan. De band maakt het niet goed met synths of dansbare beats of een drietal bluesachtige backing vocals. Ze kruipen en spelen, ze spelen luid, met woede en passie en verwarring en wanhoop. Het is het beste Foo Fighters-album sinds de millenniumwisseling.
Voorafgaand aan de dood van Hawkins raakten de Foo Fighters niet zonder stoom, maar hun algehele creativiteit was versleten. 2017 Beton en goud en 2021 medicijnen om middernacht ontdekte dat de band in het midden bleef steken en hun geluid alleen uitbreidde op manieren die nog steeds comfortabel en veilig aanvoelden, nooit echt uitdagend wat een Foo Fighters-nummer zou kunnen zijn. Het was het geluid van een band die wist dat hun toegewijde schare fans niet zou aarzelen. Ze waren nog steeds uitverkochte arena’s en oogstten hoorspelen, hun nalatenschap solide en onbetwist.
Het is duidelijk dat ze nu een andere band zijn. De inzet is veranderd, de missie is veranderd. maar hier zijn we het is deels een lofrede voor degenen die verloren hebben, maar het is ook een herinnering aan het potentieel van deze groep. Veel van de nummers grijpen terug op het tweede en derde album van Foo Fighters uit 1997. De kleur en vorm en 1999 Er valt niets te verliezen met zure en vuile gitaarakkoorden, meer sfeer in de productie en een spanning tussen Grohl die leeg en gepassioneerd klinkt.