Maar Gemma is niet het moederlijke type. Ze heeft het bijvoorbeeld te druk met werk om veel tijd met Cady door te brengen. En hoewel ze voor een speelgoedbedrijf werkt, houdt ze haar speelgoed – sorry, verzamelobjecten– in hun dozen en op een plank in hun woonkamer. Maar die twee zijn nu de enige familie die de ander heeft. Ze zullen dus moeten leren samen te leven, in ieder geval goed genoeg om een gerechtelijke psychiater tevreden te stellen die sceptisch staat tegenover Gemma’s opvoedingsvaardigheden.
Voer M3gan in, die de perfecte oplossing lijkt te zijn voor Gemma’s probleem. Een experimenteel prototype met een “kortsluiting”–stijlvermogen om eindeloze hoeveelheden informatie te onthouden, kan M3gan fungeren als een leraar en babysitter die Cady eraan herinnert een bekerhouder te gebruiken en haar handen te wassen na gebruik van de badkamer. Ze is wat elk kind nodig heeft en wat elke ouder stiekem wil: een 24/7 metgezel die ouders de vrijheid geeft om zichzelf van het leven te beroven terwijl hun kinderen bezig zijn met hun poppen. Ze gaat Gemma’s baas heel, heel rijk maken – zo rijk dat hij M3gan meeneemt naar bètatests met Cady als zijn enige proefkonijn. Dit kan toch niet onvoorzien verkeerd gaan?
Met pittige regie van “Housebound” -regisseur Gerard Johnstone, slaagt “M3gan” er goed in zijn thema’s holistisch op te nemen zonder te zwaar te zijn. Natuurlijk gaat het technisch “over” de pijn en wat er gebeurt als de schepping zijn schepper overtreft. Maar meer dan dat, het gaat ‘over’ oneliners en zwarte komedie en de verontrustende aanblik van iets dat op een mens lijkt maar niet beweegt of klinkt als een mens. De plot heeft enkele zwakke punten en bungelende draden, en de PG-13-classificatie zorgt ervoor dat het geweld wordt beheerst voordat het zijn volledige bloedige potentieel kan bereiken. (Een veelbelovende opeenvolging van op poppen gebaseerde chaos aan het einde van de film wordt abrupt afgebroken, wat duidt op MPAA-verplichte bezuinigingen.) Maar de wrange toon is zo consistent dat “M3gan” sowieso een grap is.
Johnstone plukt schijnbaar eindeloze beloningen van het mysterieuze vallei-aspect van het personage van M3gan. Hij instrueert de kleine stuntdubbels die haar spelen om te bewegen in vreemde, schokkerige gebaren, die op verschillende punten aan van alles doen denken, van “Robocop” scannende criminele gezichten tot Samara die uit de tv kruipt in “The Ring” en voguers vol onzin. . (Hij gebruikt ook wat ik alleen maar kan omschrijven als een ‘furby-esthetiek’ op kritieke punten in de hele film.) Gecombineerd met de brutale reacties van de pop en het slordige gevoel voor kleding, is het effect echt kamp – iets wat moeilijk te bereiken is. verzadigde leeftijd.