Cruz speelt Clara, een moeder van drie kinderen in een Italiaans milieu uit de hogere middenklasse die er duidelijk van houdt om voor haar kroost te zorgen. In de openingsscène verandert ze de tafel met hen in een meezingactiviteit. Het gezinsleven is vaak niet zo eenvoudig of harmonieus. De vader – dat is tegenwoordig nooit een verrassing in dit soort films – is een waardeloze, rokkenjagende macho-big die zich soms probeert op te dringen aan Clara. Het oudste kind, Andrea (wiens empathische moeder haar soms nog steeds bij haar geboortenaam “Adriana” noemt), is de nauwste waarnemer van de ouderlijke afgrond, en hij maakt zelf een soort catastrofe door, identificeert zichzelf als een jongen en krijgt allerlei problemen ervoor van vader en leeftijdsgenoten en anderen.
Wat moet een man doen? Welnu, tegenover het ouderlijk huis is een rietveld, en door het riet heen staan een aantal geïmproviseerde hutjes waar mensen met minder middelen – vluchtelingen of misschien nomaden van de zigeunersoort, de film maakt het niet precies duidelijk – verblijven. Er is daar een tiener, Sara, en ze krijgt Andrea zoals niemand, zelfs haar aardige moeder niet, dat kan.
“L’immensità” vertelt het nauwelijks precies plotgedreven verhaal van een zomer in Andrea’s leven en wil niet proberen om van die zomer een extreem “betekenisvolle” zomer te maken. Natuurlijk markeren bepaalde gebeurtenissen het als definitief. Andrea’s vader slaat zijn secretaresse, waardoor de precaire gezinssituatie in chaos verandert. In de scène waarin de secretaresse Clara om hulp vraagt, verlaat Crialese de soundtrack van de dialoog terwijl Andrea luistert, een nogal verwarrende richtingskeuze aangezien we er kort daarna achter komen wat er aan de hand is. Maar een medium dat begrijpt wat de regisseur bedoelt. De film gaat over de individuele indruk van tijd en gebeurtenissen wanneer die persoon onder unieke dwang staat.
Andrea heeft genoeg redenen om aan de realiteit te willen ontsnappen, en zo nu en dan doet ze dat op de foto, in briljante zwart-wit muzieknummers. In een daarvan choreograferen zij en Clara de hel op ‘Prisencolinensinainciusol’, het springerige nummer van de Italiaanse popzanger Adriano Celentano, wiens titelzin bedoeld is om wartaal Engels op te roepen. Later lip-synchroniseren moeder en zoon afzonderlijk met een lied dat wij Amerikanen kennen als het ‘Love Story’-thema. De titel van de film is ook van een Italiaans popnummer (zeker niet een afspiegeling van de benadering van de film of de speelduur) dat over de aftiteling wordt afgespeeld.
Hoewel Giuliani een opmerkelijke acteur is wiens schotelachtige ogen opmerkelijk geschikte instrumenten zijn om vreugde of angst te registreren, gaat de film uiteindelijk over zijn personage in relatie tot Cruz. Men kan er niet zeker van zijn of dit expliciet opzettelijk was of dat het gewoon iets is dat gebeurt wanneer alle beelden worden samengevoegd. Hoe het ook zij, de helderheid van de actrice is ongetwijfeld de toegangsprijs waard.
Nu te zien in bioscopen.