En dan begint. Als je het nog niet wist, leer je van deze film dat in Noord-Mexico – waar de film zich afspeelt; er worden geen andere details gegeven – ontvoering is in alle opzichten een industrie en de zogenaamde “kartels” controleren veel meer dan drugs. Hoe walgelijk de tiener die Laura’s ontvoering organiseerde ook is – en hij is behoorlijk walgelijk in een levendige vertolking van Daniel Garcia – hij is min of meer een sociopathisch radertje in een afschuwelijk systeem. Een die, zoals deze stilletjes meedogenloze film laat zien, bijna wordt getolereerd door officiële wetshandhavers vanwege een combinatie van onverschilligheid, uitputting en corruptie.
Na de confrontatie met de bovengenoemde ex-man Gustavo, wiens hete nieuwe vriendin Rosy de definitie van oppervlakkig is, scharrelen de twee bij elkaar wat ze hebben en overhandigen het – een pick-up en zo. Zoals de vrienden zeggen, er is niets meer aan te doen. Natuurlijk houden El Puma en zijn kwaadwillende medewerkers zich niet aan de afspraak. Bijna zonder enthousiasme bewandelt Cielo de conventionele circuits. En dus, na een onbedoelde tip van een begrafenisondernemer – wiens werkplek nu een stortplaats is voor overvolle politielichamen en een afpersingsdoelwit voor de kartels – begint ze de mensen van het kartel te bewaken. Een toevallige ontmoeting met een legerbrigade levert haar in eerste instantie niets meer op dan een visitekaartje. Maar dan krijgt hij bezoek van een mogelijk schurk, of gewoon een onafhankelijke commandant – wie weet in deze helse puinhoop? -, luitenant Lamarque (Jorge J. Jiménez). Hij absorbeert de gegevens die Cielo heeft verzameld en biedt haar een lift aan op zijn nachtelijke invallen, waar het leger net zo meedogenloos en wetteloos blijkt te zijn als de karteljongens.
Deze film grijpt je snel bij het hart en laat de stress niet lang liggen. Maar het doet dit met zeer stille middelen. Er is geen bladmuziek om je omhoog of omlaag te pompen. Regisseur Mihai geeft de voorkeur aan lange shots uit de hand die je met de personages plaatsen. Zijn stijl doet enigszins denken aan de Belgische gebroeders Dardennes, die toevallig een van de uitvoerende producenten van de film zijn.
Zoveel van deze ontvoeringsverhalen worden nooit opgelost dat we als kijkers hier bijna reflexmatig geconditioneerd zijn om geen antwoorden te krijgen. Het blijkt niet zo te zijn. Cielo’s koppigheid stelt haar in staat om veel puzzelstukjes in elkaar te passen – inclusief de extreem onbeduidende en macho-reden waarom El Puma Laura in de eerste plaats aanviel – en die laag van verhalende complexiteit verrijkt ook de toch al sterke film. De morele complexiteit, geïllustreerd in de laatste notulen, is ook voorbeeldig.
Draait nu in geselecteerde theaters.
