Als onderzoek naar wat een land heeft verloren – moreel, cultureel en ecologisch – wanneer vooruitgang synoniem wordt met het zuiveren van het verleden, en als een bewust verhaal over identiteit, is “We Were Never Modern” een aangrijpende wending van een scherpzinnige filmmaker. .
Terwijl de dystopische sciencefictionfilm van Robert HlozRestauratie punt‘ speelt zich af in 2041, voel je hier vergelijkbare morele dilemma’s als in ‘We were never modern’. In het fantasierijke scenario van de film, geschreven door Tomislav Cecka en Zdenek Jecelin, onderzoekt rechercheur Trochinowska (Andrea Mohylová) een terroristische groep genaamd “River of Life”, die verband houdt met verschillende moorden. Als u in de toekomst door onnatuurlijke oorzaken sterft, maakt een back-up van uw geheugen het mogelijk om u te doen herleven en te herstellen tot het punt van uw laatste upload. Het is een ontsnapping aan de sterfelijkheid die River of Life moreel weerzinwekkend vindt, dus hebben ze in het hele land aanvallen gepleegd om het systeem te ondermijnen. Twee jaar geleden kostte een dergelijke aanval het leven aan de echtgenoot van Trochinowska.
Wanneer de lichamen van David (Matěj Hádek), hoofd restauratieonderzoek, en zijn vrouw worden ontdekt, wijzen alle tekenen in de richting van de terreurgroep. Deze vermoedens worden echter verward door de ontwijkende houding van de koude bedrijfsleider Rohan (Karel Dobrý) en de intense interesse van Europol-agent Mansfeld (Václav Neužil) om de tragedie onder het tapijt te vegen. Alleen Trochinowska en een op mysterieuze wijze nieuw leven ingeblazen David kunnen de waarheid ontdekken over wat er gebeurde op de avond van zijn moord en met de vrouw van wie hij hield.
Hloz’ wereldopbouw – in een film die een kruising is tussen “Minority Report” en “Blade Runner” – is opwindend. Hij houdt ervan om de gebogen oppervlakken van gebouwen vast te leggen, met als doel de kronkelige route die het onderzoek aflegt, te weerspiegelen. Van met hologrammen gevulde plaats delict tot luxueuze binnenruimtes, de technologische esthetiek van het productieontwerp voedt het verhaal verder. Hloz vindt het ook niet erg om te knipogen naar haar andere prominente invloed, die van Mary Shelley frankenstein, tijdens de actievolle finale van de film. Buiten het terugkerende motief van Claude Debussy’s “Clair de Lune” kan de partituur helaas overdreven zijn.