In de pure en uniek bedachte apocalyptische film “brutale hitte”—concurrerend in de Proxima-sectie—een zonnefragment nadert de aarde. Niemand weet of het de planeet zal raken of gewoon zal missen. Maar het maakt alles heter, waardoor iedereen gewelddadiger en geiler wordt. Om te ontsnappen aan zijn omstreden relatie met zijn vader, kiest tiener Vincent (Vincent Hospodářský) ervoor om de zweterige beslotenheid van zijn appartement te verlaten en bij een paar vrienden in een hut in het bos te gaan logeren. Helaas voor Vincent slaat de chauffeur, versuft door de hitte, zijn stop over. Hij moet de bus terug nemen.
Schrijver/regisseur Albert Hospodářský plaatst verschillende wrede en seksuele obstakels op Vincents pad: Er is een oudere vrouw die hem aanvalt, waardoor hij de bus mist. Er is een bende plunderaars op zoek naar mensen om in elkaar te slaan. Er is ook een rouwende pompbediende die Vincent aanziet voor zijn verloren zoon. Andere valkuilen ontstaan, gebouwd door de seksuele spanning die in de lucht hangt, maar bij het laatste derde deel begint het slimme concept af te nemen, terwijl we ons afvragen wat de emotionele uitbetaling zal zijn.
We weten bijvoorbeeld dat de film op zijn meest basale niveau kan worden opgevat als een metafoor voor de opwarming van de aarde. We kunnen het ook beschouwen als een statement over de verlangens die ons bewegen, ook in tijden van crisis. En toch is geen van beide een natuurlijke emotionele stelling. Zelfs nadat Vincent misvormd is, verhard onder een zware prothese, vraag je je af of de gruwelijkheid een diepere betekenis heeft. De andere schoen valt er pas op het einde af. Zonder spoilers te bieden, biedt de conclusie een sierlijke lichte en bevredigende noot, die ons verbindt met het onbaatzuchtige gevoel van de film. Hoewel ‘Brutal Heat’ een fascinerend uitgangspunt is, verpakt in een dun plot, is de oprechtheid in het debuut van regisseur Hospodářský een mooie overwinning voor een goedhartige apocalyptische film.
Een snelle, soms ongelijke documentaire, “Dansen op de rand van een vulkaan”, van regisseur Cyril Aris is een reportage over een tragedie in een making-of film. Afgeleid van een citaat uit de documentaire Whispers van Maroun Bagdadi, die de decadentie van het Libanon van de jaren tachtig tijdens de Libanese burgeroorlog beschrijft, verwijst de titel van de film naar de noodzaak om zelfs in onzekere tijden eenvoud en normaliteit te vinden. Die precaire tijden keerden terug op 4 augustus 2020, toen een explosie van slecht opgeslagen gevaarlijke materialen op een haven in Beiroet tot wijdverbreide vernietiging leidde. Onder de velen die door het evenement zijn getroffen, zijn filmmaker Mounia Akl en haar team.