Terwijl in de jaren zestig de Japanse noir opkwam, concentreerden veel van deze films – zoals de populaire Nikkatsu noir- en Yakuza-films – zich op de criminele onderwereld terwijl ze zich aanpasten aan de moderne tijd. Masumura gebruikte het genre echter om de criminaliteit bloot te leggen die ingebed was in wat als gewone zakelijke tactieken werd beschouwd, en vond manieren om die noir-gevoelens naar andere genres te brengen.
Hoewel het niet zo duister eindigt, is de Frank Tashlin-achtige komedie “reuzen en speelgoed‘ is een kleurrijke kritiek op diezelfde loyaliteit aan bedrijven. In een slimme knipoog naar de absurditeit van de ruimterace brengt de film twee karamelbedrijven in kaart die met alle mogelijke middelen de markt proberen te domineren. Gevangen in het midden is Kyōko uit de arbeidersklasse (een onstuitbare Hitomi Nozoe), die meteen een beroemdheid wordt nadat ze een postermeisje is geworden. Zo kleurrijk als pop-art en met briljante dialogen zo bruisend als Coca-Cola, is Masumura’s film gevuld met lach en eye candy, terwijl hij behendig kritiek levert op het lafhartige verlangen van het kapitalisme om ons dingen te verkopen die we niet nodig hebben en de intense planning die gepaard gaat met het maken van een beroemdheid.
Net als zijn voormalige mentor Kenji Mizoguchi, concentreerden Masumura’s films zich vaak op vrouwen, waarbij hij onderzocht hoe het patriarchaat van de Japanse samenleving onnodige druk op hen uitoefende om als moreel kompas te fungeren en de behoeften van mannen, familie en natie boven die van henzelf te stellen. Masumura’s vrouwen, zowel in haar periode als in hedendaagse films, verzetten zich tegen deze onderdrukking en zoeken altijd naar een gevoel van autonomie, hoewel ze dat doel niet altijd bereiken.
Dit is ook terug te zien in zijn eerste speelfilm, “Kusjes”, Ook met Hitomi Nozoe in de hoofdrol. Nozoe, een variant op het populaire tienerfilmgenre van de Sun Tribe, speelt Akiko, een meisje dat heen en weer wordt geslingerd tussen het betalen van de borgtocht van haar vader en de medische rekeningen van haar moeder, terwijl ze zich ook bezighoudt met jeugdige flirts zoals naar het strand gaan en dansen op popsongs met Kinichi. (Hiroshi Kawaguchi), wiens vader ook in de gevangenis zit. Door de benarde situatie van deze twee personages onderzoekt Masumura de spanning tussen hun jeugdige verlangen om hervonden vrijheid te omarmen en de familiale loyaliteit die hen bindt aan de fouten van een vorige generatie. Hoewel het grotendeels een vrolijke film is, zijn er kernen van Masumura’s kenmerkende kritiek op de onevenwichtige druk die op vrouwen in de samenleving wordt uitgeoefend.
Dit thema wordt weer opgepakt in het Sirkiaanse melodrama “Een vrolijk meisje / meisje van de blauwe lucht,‘ waarin Wakao een zonnestraal is als Yûko, een meisje dat op het platteland is opgegroeid ‘voor haar gezondheid’, om pas na het behalen van haar middelbare school te ontdekken dat ze het resultaat was van een affaire tussen de vader van de kantoorpresident en een van je medewerkers . Terwijl ze het landelijke paradijs van haar school aan zee verlaat, duidt Masumura de drastische verschillen in de stad aan door haar eerste ontmoeting met een vreemd codekarakter en een samenzwering op de dag des oordeels op het treinstation. Maar in plaats van veiligheid te vinden in het huis van haar vader, bevindt ze zich midden in het spanningsveld tussen moderniteit en traditie. Hoewel de familie van haar vader dol is op zaken als westerse mode, sinaasappelsoda, jazz en pingpong, kunnen ze haar niet als zus accepteren omdat ze het product is van een affaire. Hoewel ze er alles aan doet, dient haar zonnige karakter alleen maar om Masumura’s behendige kritiek op de afbrokkelende façade van het nucleaire gezin, die lang voor haar komst niet meer te repareren is, te ondersteunen.