Q&A met regisseur Tom Krawczyk
Ik weet dat dit begon toen je tijdens de pandemie terugkwam van de filmschool, maar op welk moment viel de camera regelmatig uit?
Ik was aan het kamperen in Wisconsin toen mijn moeder me een foto van Duduś sms’te. Hij was waarschijnlijk pas een dag of twee oud omdat hij helemaal haarloos was en zijn ogen nog gesloten waren. De volgende dag keerde ik terug naar Chicago en trof mijn moeder in haar logeerkamer Duduś een speciaal mengsel aan, gemaakt van geitenmelk, yoghurt en zure room. Ze hield hem warm in een oude schoenendoos vol dekens en een zelfgemaakt verwarmingskussen gemaakt van een sok vol rijst in de magnetron. Ze zei dat ze Duduś had achtergelaten onder de boom waar ze hem vond, maar dat de moeder nooit meer terugkwam. Ze verwelkomde hem toen het donker begon te worden. De volgende dag hebben we Duduś weer onder de boom gelegd. Hij riep, riep om zijn moeder, maar nogmaals, ze verscheen niet. Het was rond deze tijd dat mijn moeder zei dat ik misschien moest beginnen met filmen. Ik aarzelde, denkend dat de moeder nog steeds zou komen opdagen. Maar het was de pandemie en ik zat thuis en had niets anders te doen. Dus stofte ik mijn Canon C100 af, laadde de batterijen op en begon met filmen. Op de vijfde dag stond de camera altijd binnen handbereik. Zelfs in mijn slaap begon ik de verschillende foto’s die ik kon maken te visualiseren.
Waren er persoonlijke ervaringen die je had met de eekhoorn die je je herinnert?
Mijn moeder was de belangrijkste verzorger, maar soms moest ik het overnemen. Duduś moest elke 2-3 uur worden gevoerd, 5 of 6 keer per dag. Het was veel werk, alsof je voor een echte baby zorgde. Ik herinner me dat ik in die logeerkamer was, met slechts één bureaulamp aan, en hem voedde met een huisdierenspuit. Soms at of dronk hij een paar dagen niet, plaste of poepte hij niet en begon ik me zorgen te maken dat het niet goed met hem ging. Soms kwamen er tijdens het voeren kleine belletjes uit zijn neus. Ik herinner me dat ik wat onderzoek deed en zei dat als een eekhoorn te snel drinkt, de vloeistof in hun neus en soms in hun longen kan komen. Als het in de longen terechtkomt, kan dit leiden tot longontsteking. Ik herinner me dat ik in paniek raakte, denkend dat ik Duduś niet goed voedde en dat hij door mij zou sterven. Er waren veel zorgen van mijn kant. Maar ik heb veel geleerd. Ik heb heel veel online blogs bestudeerd van dierenartsen en andere mensen die eekhoorns zijn tegengekomen. Ik heb het gevoel dat Duduś en ik in die vroege dagen veel verbonden waren.
Ik weet zeker dat veel mensen die dit zien twijfelen om ook een kat in huis te hebben. Was er ook een relatie tussen hen en waren er uitdagingen?
Ik wist dat een baby-eekhoorn in een huis met een kat een slecht idee was. We wilden nooit dat de twee aan elkaar zouden worden voorgesteld. Het is per ongeluk gebeurd. ‘S Nachts bracht mijn moeder Duduś naar buiten en stopte hem in een kooi. Hij had nog steeds geen eigen buitennest en mijn moeder was bang dat hij zou worden aangevallen door een of ander wild dier. Als ze hem klaar maakte om naar bed te gaan, nam ze hem mee naar de logeerkamer en stopte hem in zijn kooi. Alleen de bureaulamp brandde in de kamer, zodat het donker bleef, zodat Duduś kon slapen. Op een nacht sloot ze Duduś op in zijn kooi, niet beseffend dat Louie de kat daar sliep. Toen ze de volgende ochtend wakker werd om hem vrij te laten, kreeg ze bijna een hartaanval. Toen ze de kooi opendeed, lag Duduś in Louis’ armen, slapend als een baby. Ze rekten zich allebei uit en geeuwden tegelijk. Ze werden per ongeluk beste vrienden. We gebruiken nog steeds hondshaai en proberen ze zo gescheiden mogelijk te houden. Af en toe speelden ze en achtervolgden ze elkaar. Duduś was zo snel en behendig dat Louie het gewoon opgaf.