Hoe heb je de kapotte voorruit gevonden of herbouwd?
Mijn beste vriend Jimmy Cochran (die het onderwerp was van “The Christmas Light Killer”) werkt op een boerderij die op feestdagen gebaseerde evenementen organiseert (daarom deed hij de lichten uit in “The Christmas Light Killer”). Deze boerderij doet ook een spooktocht met huifkarren waar ze horrorscènes hebben langs een bosrijk gebied. Ik belde hem en vroeg of hij windschermen had die ik voor deze film kon breken. Hij gaf me vier auto’s waarmee ik kon doen wat ik wilde. We sloegen voorruiten kapot, hij crashte een tractor tegen de auto (kort gefilmd in crashbeelden), we hadden gewoon veel plezier bij het nabootsen van de crash. Kanttekening, ik had aanvankelijk het idee om mijn vader tegen de voorruit te laten botsen… Ik heb dat gefilmd, maar het paste niet goed bij het verhaal… hoe leuk ik het ook vond.
De laatste tijd, als het gaat om films over uw familie, lijkt u de voorkeur te geven aan het gebruik van 8 mm-film. Voor ‘Betty Feeds the Animals’ zei je dat je wilde dat het tijdloos en warm aanvoelde. Wat leidde tot de beslissing voor dit donkere verhaal?
Super 8 voelde om vele redenen goed voor “Deerwoods Deathtrap”. Het voelde goed als een begeleidend stuk bij “Betty Feeds the Animals”. Ik werd ook verliefd op het uiterlijk van “Betty” en kon de film niet in een ander formaat zien. Maar meestal groeide ik op met het kijken naar die dia’s, kijkend naar oude foto’s uit die tijd en het was een analoge herinnering. Er zat textuur in, ik kon deze artefacten vasthouden en mijn fantasie gebruiken om de visuele hiaten in het verhaal op te vullen. Digitaal zou voor mij te fris en koud zijn geweest, het was een verhaal over het verleden en het voelde alsof het uit het verleden kwam.
Met deze en “Three Envelopes” documenteer je het leven van je ouders met het oog op hun sterfelijkheid. Zie je dit als een doorlopend proces met meer om te ontdekken? Of neem je één idee tegelijk als het opkomt?
Ik beschouw het meer als een idee tegelijk. Ik denk dat een psycholoog een velddag met me zou hebben na het zien van deze films. Ik denk dat het vrij duidelijk is dat ik enorm bang ben voor de onvermijdelijke dood van mijn ouders. Het is iets waarvan ik weet dat ik het op een dag zal moeten doorstaan, en het maken van deze films is een manier om dat te overwinnen. Het geeft me een gevoel van kalmte wetende dat ik ze, hun verhalen, hun persoonlijkheden heb vastgelegd op manieren die zullen voortleven zolang deze wereld blijft draaien en we een manier hebben om films te kijken. Het is iets waarmee mijn familie mijn ouders zal moeten bezoeken lang nadat ze weg zijn, negen minuten moeten doorbrengen met mama en papa die eikels zijn en in staat zijn om hun stemmen te onthouden en hun gezichten te zien.