Wanneer er gesprekken ontstaan over de beste hardrockdebuutalbums, schieten velen meteen de gebruikelijke selecties te binnen – aanbiedingen van Led Zeppelin, Van Halen en Guns N’ Roses, om er maar een paar te noemen. Maar een debuut dat vaak over het hoofd lijkt te worden gezien, is het titelloze album van KISS uit 1974.
In die tijd begon glamrock uit te faseren – David Bowie zou binnenkort stoppen met het scheren van zijn wenkbrauwen en make-up opgeven voor zijn gestroomlijnde “Thin White Duke” -personage; Alice Cooper stond op het punt solo te gaan en ballades te omarmen; en de New York Dolls stonden op het punt te imploderen. 1974 zou dus niet het ideale moment zijn geweest om een debuutalbum uit te brengen van een band die make-up droeg.
Hoewel zanger-gitarist Paul Stanley en zanger-bassist Gene Simmons een tijdje samen speelden in de omgeving van New York City, duurde het tot 1973 voordat ze elkaar uiteindelijk kruisten met twee andere muzikanten met dezelfde interesses – eerst drummer Peter Criss, en daarna leadgitarist Ace Frehley – vormt de klassieke KISS-line-up.
Nadat ze een lokale aanhang hadden gekregen, manager Bill Aucoin hadden aangetrokken en getekend bij het jonge Casablanca Records, was de groep – die optrad met hun gezichten gemaskeerd door make-up en gekleed in kostuums / plateauzolen – niet zo “femme” als de andere acts. boven. , en het rockte ook een stuk harder (oké, oké … plus Alice Cooper van 1970-1973).
Dus toen het kwartet in oktober-november 1973 in Bell Sound Studios in New York aankwam om uit te brengen wat hun debuutalbum zou worden, kozen ze er vreemd genoeg voor om de beroemde producer die toezicht had gehouden op een van de eerste demo’s (Eddie Kramer), But Yes , werkte hij samen met het minder bekende productieduo Kenny Kerner en Richie Wise.
In een gesprek met Songfacts in 2013 herinnerde Wise zich de sessies. “Ik herinner me dat ik met hen in de studio was om de nummers beter te arrangeren, ze toegankelijker te maken voor de luisteraar, door de coupletten, refreinen, bruggen, herhalingen, wat dan ook, op de juiste plaatsen te plaatsen.”
“Ik heb heel nauw samengewerkt met Ace op gitaar,” vervolgde hij, “omdat ik als gitarist een paar goede gitaarsolo’s voor hem moest samenstellen en met hem aan een aantal van die dingen moest werken. De zang was echt glad. Ik heb geen negatieve gevoelens. Het eerste album was makkelijk te maken. Ik denk dat we het in zes dagen hebben opgenomen en in zes of zeven dagen hebben gemixt. Het duurde ongeveer 13 dagen van start tot finish om het te maken. Het was snel geregeld en ik ben er erg blij mee.”