De prachtige, groene bergen van Noord-Vietnam vullen het beeld terwijl een handcamera door de woestijn beweegt en al zijn wilde schoonheid vastlegt. Een tienermeisje herinnert zich haar jeugd in deze heuvels, waar ze komkommers stal voor de varkens. Zijn stem vulde zich met een vermoeidheid die zijn leeftijd ver te boven ging. Zo begint ‘Children of the Mist’, de aangrijpende documentaire van regisseur Hà Lệ Diễm over de gewoonte van kindbruidjes onder de Hmong-bevolking.
Het meisje is Di, een van de eerste kinderen van haar generatie uit deze regio die formeel onderwijs heeft genoten. Ze woont in een afgelegen dorp met haar broer en ouders. Tijdens de vertelling vertelt Diễm dat ze drie jaar in dit gezin heeft doorgebracht toen Di volwassen werd en vocht tegen de tradities van haar gemeenschap. De film flitst dan terug naar haar eerste bezoek aan de gemeenschap jaren eerder, toen Di nog een klein meisje was.
Diễms camera volgt Di terwijl zij en een groep meisjes in een veld spelen. Ze rennen in cirkels, lachend van vrolijkheid. Dit zou het spel van elk onschuldig kind kunnen zijn, maar uiteindelijk wordt onthuld dat ze “ontvoering van de bruid” spelen, een gewoonte waarvan alle meisjes in het dorp opgroeien. Op nieuwe maanjaar zal een man (of meestal een tiener) een meisje ontvoeren, met de bedoeling haar tot zijn bruid te maken. De familie van het meisje zal dan onderhandelen over een bruidsschat van kippen, varkensvlees en wijn. Terwijl de meisjes de ceremonie naspelen, recreëren ze zelfs een betraand afscheid.
Hoewel Diễm dit allemaal zonder oordeel presenteert, is het moeilijk te zien dat deze jonge vrouwen zo blij zijn met een traditie die hen van hun autonomie berooft. De meisjes praten ook met schokkende openhartigheid over seks en liefde, gezien hun jonge leeftijd. Ze hebben al vriendjes waarmee ze flirten aan de telefoon en op Facebook. Dit wordt aangemoedigd door hun moeders, aangezien ze van jongs af aan wennen aan hun bestemming. Di’s moeder waarschuwt haar echter niet te vallen voor zachtaardige mannen, die waarschijnlijk pestkoppen worden.
Maar de wereld van het dorp is niet alles wat Di kent. Hoewel haar familie in armoede leeft, zoals de meesten in haar dorp, zijn ze goed genoeg om naar school te kunnen gaan. Daar leert ze een andere manier van leven. Je gepassioneerde leraar gebruikt humor om les te geven over het moderne leven en de financiële vrijheid die gepaard gaat met onderwijs. Ze informeren de meisjes ook dat de Hmong-traditie illegaal is, dat de meerderjarigheid achttien jaar is en dat alle meisjes recht hebben op onderwijs.
De film verschuift van het observeren van het dagelijks leven met Di wanneer Di tijdens een nieuwjaarsfeestje impulsief wordt ontvoerd door een even jonge jongen genaamd Vang. Diễm legt deze nacht vast door Di’s moeder te filmen terwijl ze telefonisch met haar praat en haar aangrijpende adviezen geeft over hoe te overleven, dat even attent als ongevoelig is. Ze is een vrouw die vrede heeft gesloten met haar leven en is gaan drinken om haar meest uitdagende dagen door te komen. Het enige wat ze voor haar meisjes kan doen, is zuurverdiende overlevingstips doorgeven.
Terwijl Di uit de situatie probeert te komen, bespreekt ze haar geluk met verrassend volwassen zelfreflectie en zegt: ‘Ik ben onvolwassen. Ik ben volkomen roekeloos. Diễm interviewt Vang ook over zijn acties, waarbij de ongelukkige jongeman zegt: “Ik denk dat ik iets verkeerd heb gedaan. Ik ben verdwaald. Ik weet niet hoe dit zal eindigen.” Zijn Diễm maakt duidelijk dat dit niet alleen een traditie is die wordt bestendigd door mannen die zorgeloos omgaan met hun kinderen, maar dat het is ingebouwd in de dorpseconomie die vastzit in een vicieuze cirkel van armoede waar werk van vrouwen en meisjes de belangrijkste handelswaar is.
Diễms fly-on-the-wall-aanpak stelt haar in staat om hartverscheurende momenten vast te leggen, zoals wanneer de familie van Vang komt om Di met geweld mee te nemen. Terwijl het meisje schoppend en schreeuwend wordt weggesleept, vraagt ze Diễm om hulp. En toch bemoeit de documentairemaker zich er niet mee, hoewel we even een glimp opvangen van zijn gepijnigde uitdrukking terwijl de camera zich in de commotie worstelt. Deze reeks laat de kijker hun schuld in twijfel trekken terwijl ze deze intieme momenten in Di’s leven observeren zonder enige toevlucht te nemen tot hun eigen passiviteit.
Terwijl de film terug flitst naar het begin, begrijpen we nu Di’s wereldmoeheid, maar we kennen haar lot niet. De film van Diễm plant zaden voor het soort toekomst dat Di ambieert, maar is slim genoeg om haar of het publiek geen beloften te doen over de vraag of ze die kan waarmaken. Evenmin beoordeelt het de gemeenschap volledig op haar tradities, en presenteert ze deze in al hun complexiteit. Uiteindelijk vraagt ”Children of the Mist” ons gewoon om te onthouden dat de wereld vol meisjes zoals Di is en hopen dat er een betere toekomst voor hen mogelijk is.
Draait nu in geselecteerde theaters.