Wil je meer metaal? Abonneer u op onze dagelijkse nieuwsbrief
Voer hieronder uw gegevens in om een dagelijkse update te krijgen met al onze koppen en om de The Orchard Metal-nieuwsbrief te ontvangen.
Het is moeilijk voor te stellen dat een gesprek over black metal waar is Keizer het wordt niet minstens één keer genoemd. Alom vereerd als misschien wel de meest typische band die uit de annalen van het metal-subgenre is voortgekomen, Ihsahn, Samoteen zijn teamgenoten hebben hun naam geëtst in de extreme muziekgeschiedenis met Hymnen voor de Welkins in de schemering. Uitgebracht in de zomer van 1997, slechts drie jaar na het adembenemende en grensverleggende debuut van de band In de nachtelijke zonsverduisteringhet album is meer dan twee en een half decennia lang een van de meest gerespecteerde albums in alle black metal geweest.
Hymnen voor de Welkin in de schemering bewees ongetwijfeld dat verbluffende blastbeats, door tremolo aangedreven akkoorden en raspende zang in dezelfde ruimte thuishoorden als symfonische pracht, etherische keyboards en elegische teksten rond de natuur, het oude Scandinavische heidendom en Lord Belial. Keizer het werd al snel het symbool van een hele muzikale variant, aangezien de opkomende act de kunst beheerste om straffende muziek te produceren die zowel betekenisvol als compromisloos was. De eerste twee albums van deze ontluikende talenten roepen esoterische volksverhalen op die zijn geschilderd over de verlatenheid van hun onverzettelijke vaderland, doorspekt met de beet van duisternis en dood. Dat zou een prestatie op zich zijn geweest, zeker voor die tijd, maar Keizer slaagden erin dit te doen terwijl ze afstand namen van de veelbesproken onrust die de wereld in de eerste plaats deed leren over Noorse black metal.
Het was inmiddels meer dan vijftien jaar geleden Keizer laatste voet op Amerikaanse bodem gezet. De band is tot nu toe relatief actief, vaak te zien op het Europese festivalcircuit of warm onthaald op Zuid-Amerikaanse festivals. Op 23 juni 2023 is het lange wachten eindelijk voorbij. Keizer keerde terug naar Noord-Amerika voor een viering van het baanbrekende album “Anthems to the Welkin at Dusk”, ter ere van het altijd aanwezige succes en de lange levensduur van het album. De toerende line-up bestond uit de twee essentiële oprichters van de band, Ihsahn (zang en gitaar) en Samote (gitaar) en oud lid Trym Torson op batterij en Jørgen Munkeby (stralend, Ihsahn) op toetsen en achtergrondzang.
De Anthems to the Welkin at Dusk 2023 Noord-Amerikaanse tournee werd aangekondigd bijna zes maanden voordat deze van start ging in de Aragon Ballroom in Chicago, Illinois. Het is de eerste van vijf dates van New York tot Californië in de loop van twee weken. En terwijl sommige fans uitkeken naar een play-through van Athema’s voor Welkin in de schemering volledig, Keizer organiseerde een setlist met zes nummers van het titelalbum en zeven van de rest van de discografie. Dit omvat het vurige, onvergetelijke en tijdloze volkslied “I Am the Black Wizards”.
Misschien wel het meest indrukwekkende aan KeizerDe grote terugkeer van Amerika naar Amerika is de schijnbare tijdloosheid van de muziek. Beide Ihsahn Het is Samote waren erg jong toen de kunstenaars begonnen aan de creatieve onderneming die zou worden Keizermaar terwijl de muziek door de botten van Aragon Ballroom galmde, was het duidelijk dat het vroege werk van de band even relevant is als altijd. Hymnen voor de Welkin in de schemering is geschreven met een volwassenheid die zeldzaam is, vooral in de context van de Noorse black metal scene, en dat is toegestaan Keizer zetten hun langlopende succes voort in de jaren 2020. Andere black metalbands uit dezelfde tijd worden meer erkend vanwege hun plaats in de “Lords of Chaos” -media, niet vanwege hun muziek. Keizer? Keizer creëerde albums die echt de moeite waard zijn om naar te luisteren, en niet alleen de moeite waard om naar te luisteren, maar de moeite waard om keer op keer naar te luisteren gedurende meer dan een generatie nieuwe muziek.
De tijd sinds de eerste release van het album heeft deze doorgewinterde artiesten niets dan gratie geschonken. Samote hij hanteerde zijn gitaar met deskundige precisie, zijn focus op zijn instrument, geen noot misplaatst. Ihsahn hij schreeuwde als een onheilig beest terwijl hij achter de microfoon stond, terwijl de riffs uit zijn vingers stroomden zonder ooit naar beneden te kijken. Achter het fort van de sleutels, het theater Munkeby hij sloeg als een demon, alleen in bedwang gehouden door zijn instrumenten. Hoe fel de percussie ook was, of hoe opwindend de riff, talloze ogen waren op het podium gericht toen deze muzikanten pure beheersing van hun vak demonstreerden. De ervaring die op het podium werd gebracht, was duidelijk toen de onsterfelijke tonen van “Ye Entrancemperium” en “Inno a Satana” de lucht in werden geslingerd.
Ook aan publieksparticipatie ontbrak het niet. Terwijl Ihsahn vroeg het publiek om hun stem te verheffen tijdens “Inno a Satana”, er klonken honderden stemmen in koor tijdens “Thus Spoke the Spirit of the Night” en “The Loss and Curse of Reverence”. Het was duidelijk dat dit materiaal, hoewel ouder dan sommige toehoorders, de verhalen over zijn blijvende culturele impact had waargemaakt. Dit is misschien wel een van de meest fascinerende aspecten van Keizernalatenschap: ze zijn niet alleen op zichzelf al legendarisch, maar hun discografie blijft interessant en boeiend om naar te luisteren. Terwijl andere bands uit hetzelfde tijdperk het best herinnerd worden vanwege hun capriolen (en meer berucht dan beroemd zijn), Keizer valt op. Ze overleefden door pure muzikale vaardigheid en vooruitziendheid. En haar show op vrijdagavond bracht het bewijs van dat talent in overvloed.
Hoewel Ihsahn Het is Samote gescheiden van Keizer in 2001, Ihsahn voor zijn solocarrière en Samote voor andere bands werken ze naast elkaar op het podium als een naadloze eenheid. Ihsahn zwierf over het podium op de zeldzame momenten dat hij niet aan het zingen was Samote nam zijn post in achter een waaier van donkere ogen en laserfocus. Dit was een stoïcijnse bende – sorry voor de incidentele tongbewegingen Munkeby op het podium rechts – die dit muzikale volkslied tot leven bracht zodat de massa ervan kon genieten. Of ze nu stationair waren, of dat ze meedogenloos mobiel waren, Keizer pure passie waaide door de lucht. Het was alsof Chicago voor het eerst tot leven was gekomen, uitgenodigd om deze profane mis in gemeenschap te vieren.
Het geluid was absoluut opnamekwaliteit. Het volume bracht de complexiteit van de toetsen en de eisen van de percussie in evenwicht, terwijl de vocale bijdragen duidelijk waren. IhsahnDe grunts en manische lachjes van werden helder overgebracht op een gretig publiek, en de achtergrondzangbijdragen werden er naadloos in geïntegreerd. torsie werd begraven achter een waar kasteel van drums en cimbalen, maar hij trad op met geoefende kracht en uithoudingsvermogen over een geluidssysteem dat elke beat vastlegde. Geschreeuw weergalmde van het met sterren beschilderde plafond terwijl “I Am the Black Wizards” naar beneden stroomde. Van een bijna ongecontroleerde moshpit tot een reeks crowdsurfers, deze hit aller tijden werd genoten door elke seconde van zijn liveoptreden.
Hoewel de band zelf misschien ouder is geworden, en hoewel de black metalcultuur van vandaag misschien totaal anders is dan die van Noorwegen uit de jaren 90, Keizer heeft geleden. Ze hebben niet alleen doorstaan, maar ze hebben ook een erfenis achtergelaten die fans door het hele land trekt voor hun tourdebuut. Uit gesprekken tussen fans bleek dat toeschouwers niet alleen uit het Midwesten, maar uit het hele land kwamen, allemaal enthousiast om black metal-royalty’s live te zien optreden. En één ding is zeker: Keizer overtrof alle verwachtingen. Het was schokkend om te horen Ihsahn bedank de menigte, heel vriendelijk, voor hun komst. Was dit niet dezelfde man die even daarvoor had gedreigd de hemel uit elkaar te scheuren met zijn geschreeuw? Het bewees dat in ieder geval Ihsahn werd en wordt nog steeds gekenmerkt door evenwicht en professionaliteit.
Iedereen in de Aragon Ballroom werd getrakteerd op een soort religieuze ervaring Keizer werkten hun zwarte magie. Betoverend in zijn breedte en grootsheid, maar toch onverschrokken fel in de kern, blijft hun liveshow even indrukwekkend gedurfd als authentiek rauw: dit is de ultieme vorm van metaalachtige, poëtische chaos.
Speciale dank aan Samantha Bokman voor hun schriftelijke bijdrage hieraan artikel.
