Butler’s personage in de veel betere “Airplane” van dit jaar had dezelfde deadline-uitdaging, alleen in die film studeerde de dochter af van de universiteit, terwijl deze dochter eruitziet alsof ze net afstudeert van de middelbare school.
Goed. Deze ontwikkeling zorgde er zeker voor dat ik rechtop ging zitten en opmerkte. Hoeveel oude ingrediënten heeft dit Mitchell LaFortune-script gediend? Laat me de manieren tellen. Ten eerste, verrassing, Harris haalt zijn vliegtuig naar Gatwick niet. Ten tweede moet hij de krachten bundelen met een Afghaanse vertaler, Mo (Navid Negahban), en, eh, hoewel ze cultureel een wereld van verschil zijn, vormen ze een sterke band die Harris’ mening over bepaalde dingen ondersteunt en verandert. Zodra een van deze twee jongens de dekking heeft verbroken, moeten ze de titel van Afghaanse stad behalen om terug te keren naar waar ze thuishoren. Het duurt 50 minuten van onverschillige mantel en dolk voordat we aan onze eerste achtervolging beginnen.
Die wordt gevolgd door de opperheren van de CIA in een soort oorlogskamer waar veel van hun bewegingen worden vastgelegd door dronecamera’s. Als Harris een mooie stunt uithaalt op een pick-uptruck, zegt een van de toeschouwers: ‘Ik mag die vent, hij is goed’, zoals een sportcommentator of zoiets.
In een pauze van de actie geeft Mo Tom wat advies over het belang van het bereiken van zijn vrienden en familieleden: “Je moet naar huis gaan en ze in je hart stoppen voordat je vergeet hoe het is.” Denken de schrijvers dat dit soort regels sterker worden naarmate je ze vaker recyclet? In een militiekamp ontspant Tom zich met een bekende stamleider, die dit juweeltje aanbiedt: “Hoe harder je probeert een ideologie te verpletteren, hoe sterker het wordt.” Geen grap. Mo herkent deze kat als een krijgsheer die een moordcampagne leidde waarbij Mo’s eigen zoon werd gedood en roept naar hem. Dit leidt tot een impasse die niet, nou ja, het sap heeft waarnaar het streeft. En het moedigt Mo ook aan om tegen Tom op te komen over hoe de ellende in deze regio wordt veroorzaakt door indringers zoals US Fair Point – eindelijk! – maar op dit laatste punt in de film ruikt het naar koetjes en kalfjes.
Wat bleef er over? Meer achtervolgingen, één weergegeven in verschillende nachtzichttinten voor een bijna verblindend effect; een nobele zelfopoffering van een supporter van de Special Forces, een opstelling voor een confrontatie met de raadselachtige motorrijder die Tom achtervolgt sinds de eerste achtervolging (Ali Fazal, houdt zijn hoofd koel) en die uit het spel wil zodra hij is uitgeschakeld dit doelwit. Met andere woorden, alle gebruikelijke verdachten. En ze zijn allemaal een beetje moe.
Nu te zien in bioscopen.