Het is gemakkelijk te begrijpen waarom de korte film van Perkins al snel de aandacht trok van Tracy Oliver (“Girls Trip”) en op het bureau van regisseur Tim Story belandde (“Barber Shop”). De filmische uitbreiding, deels geschreven door Perkins, bevat een gestapeld ensemble met acteurs als Jermaine Fowler, Sinqua Walls, Mayo X, Antoinette Robertson en meer – die, net als de korte film, gedwongen worden te kiezen wie van hen de zwartste is. .
Vergeleken met de Perkins-schets zijn er enkele nieuwe toevoegingen: het schoppenspel dient als oorsprongsverhaal voor de schurk, een bordspel met een “Sambo” -personage test ook de personages, en een romance borrelt naar de oppervlakte. Maar de constante toevoegingen is Perkins. Met elke vegende beweging, elke gemeten buiging en zijn schijnbaar grenzeloze bruisende energie herdefinieert wat een donkere horrorfilm kan zijn en over wie het kan gaan.
perkin sprak RogerEbert. com over gekheid in genrefilms, de gevaren van schoppen spelen en je meest levendige horrorfilmherinnering.
Heb je altijd al van de korte film een speelfilm willen maken?
Nee. Ik probeerde bewust in het moment te leven. Dus ik schreef het als een schets omdat ik op een schetsshow was die een openingsschets nodig had. En toen het een korte film werd, 3Peat, mijn improvisatiegroep, hadden we een webserie-deal met Comedy Central en ze zeiden dat ze schetsen nodig hadden en ik dacht: “Oh, ik heb een schets waarvan ik denk dat die geweldig zou zijn om te filmen omdat Ik deed het gewoon op het podium en het productieaspect zou de horror echt vergroten. Dus dat was een van de schetsen die we kozen. En Comedy Central nam het, filmde het en zond het uit. Het ging viraal en Tracy zag het, noemde het en zei: “Dit zou een film moeten zijn.” Ik ging akkoord. Maar tot dat moment dacht ik niet, Oh, dit wordt een film. Of ik dacht er niet aan om het uit te breiden omdat ik een schets schreef alsof ik een sketch-komedie aan het maken was en dat is wat ik aan het doen was. Totdat ze het potentieel zag om een film te worden, toen werd het een beetje echt.
Ben je altijd al een horrorfan geweest?
Ik hou van horror. Ik hou van films die emotionele reacties oproepen en horror doet dat heel goed. Dus ik heb altijd van horror gehouden sinds ik een kind was.
Wat is je meest levendige herinnering aan het kijken naar een horrorfilm?
Ik herinner me enkele van de meest invloedrijke uit mijn jeugd. Alsof “Candyman” fundamenteel was omdat mijn neven en mijn meter in Cabrini Green woonden. Dus het leek aardig dichtbij. Ik herinner me de eerste keer dat ik naar “Candyman” keek, dat mijn familie huurde bij een videotheek. Terwijl ik toekeek, gingen de lichten uit en viel de stroom uit. Mijn vader was een heel lange zwarte man, hij stond in de gang en ik zag zijn silhouet en ik dacht: “Oh, dit is het einde voor ons.” [laughs] “Je sterft.”