Reynolds, een ervaren redacteur die regisseur is geworden, en schrijver Ailbhe Keogan lopen op een dunne lijn tussen de ontroerende bekentenissen van het duo en de verschillende hobbels op de weg. Sommige omwegen zijn grappig, sommige zijn donker en sommige zijn een beetje buiten de orde, zoals een straatparade waar mensen in intimiderende jute-outfits met een dromerige, vertraagde snelheid om Mully heen dansen. Hij droomt niet en is ook niet onder invloed; het is gewoon een surrealistisch moment, compleet met een enorm babydollhoofd dat door de straat wordt gedragen. Het is over het algemeen een beetje overdreven, maar niet zozeer als een gekunsteld moment in een vliegtuig wanneer Joy probeert te vertrekken en de passagiers zich om haar heen verzamelen zoals in een klassieke romantische komedie. Helaas verliezen sommige van deze vreemdere momenten tussen oprechte scènes hun toon en voelen ze aan als ideeën die uit een andere film zijn geïmporteerd.
Andere visuele kwaliteiten van Reynolds’ “Joyride” zijn echter meer holistisch. Zijn samenwerking met cameraman James Mather creëert een levendig gevoel van het Ierse platteland en de kustlijn. De film legt prachtige details vast van een bewolkte dag terwijl de personages tussen eindeloze groene heuvels en in de wind wuivende gerst lopen. Terwijl ze wachten om de veerboot te halen, lijkt het blauw van het water van het scherm te spatten. De zon schijnt door een raam en schijnt prachtig in de keuken van een pension. Zelfs als een emotionele scène moeilijk te bekijken is, trekken de beelden ervan vaak de aandacht.
Het hart en de ziel van “Joyride” zijn de twee niet bij elkaar passende reizigers die tot leven worden gebracht door de optredens van Reid en Colman. Hoewel hij behoorlijk wereldmoe is na de landing met zijn egocentrische vader, heeft Mully nog steeds jongensachtige momenten van opstandigheid en onschuld. Op een teder moment bij een benzinestation speelt hij met een muzikaal en dansend speelgoed en imiteert de bewegingen ervan. Joy kijkt van een afstand toe terwijl ze haar baby vasthoudt en glimlacht alsof ze geniet van het gekke moment en misschien nadenkt over de toekomstige grappen van haar eigen baby. In zekere zin wordt ze gekweld door haar levenslange afkeer van haar moeder en is ze bang om op dezelfde manier te falen met dit kind dat ze niet wil. De lichaamstaal van Colman is hier niet veel anders dan die van Charlie Chaplin in “The Kid”, alsof hij bijna fysiek allergisch is voor het vasthouden van een baby, laat staan voor het houden van een baby. Bij afwezigheid van een moederfiguur als die van Mully, vraagt Joy soms om zorgadvies, aangezien hij ervaring heeft met de zorg voor jongere familieleden. Beiden rouwen om hun verloren moeder en leren te streven naar het welzijn van anderen.