De carrière van Jonny Greenwood is steeds onvoorspelbaarder geworden sinds hij misschien wel het meest herkenbare gedempte gitaarspel in de alternatieve rockgeschiedenis opnam. Ondanks zijn legendarische gitaarwerk op Radiohead en The Smile, is de muzikant een veelgevraagd filmcomponist geworden, een gerespecteerd hedendaags klassiek figuur en misschien wel de enige olijfolieverkoper ter wereld die de headliner van Coachella is. Je laatste project, Jarak Qaribakvindt Greenwood weer ronddraaien, dit keer met Arabische liefdesliedjes.
Koop hier The Smile-tickets
Gemaakt in samenwerking met de Israëlische muzikant en voormalig Radiohead-tourmate Dudu Tassa, Jarak Qaribak is een herinterpretatie van negen nummers uit de popmuziekcatalogus uit het Midden-Oosten. Elk nummer bevat een andere zanger die een nummer speelt uit een land dat niet het zijne is – passend voor een album met een titel die zich losjes vertaalt naar “Your Neighbor Is Your Friend”.
“Het is een heel universum van muziek en het meest opwindende is dat er deze jonge zangers zijn die ongelooflijk goed zijn”, zegt Greenwood. Gevolg. “En het zijn twee inspirerende dingen. Dus het is moeilijk om niet in dat konijnenhol te worden gezogen als er daar beneden zoveel geweldige muziek is.
Maar hoewel de nummers geweldig kunnen zijn, doen ze het niet altijd recht – althans volgens Greenwood. Hij betreurt dat bewerkingen van dit soort muziek vaak de subtiele complexiteit missen die zo integraal deel uitmaakt van de muziekstijl. Het is een val waar hij speciaal voor heeft gezorgd om te vermijden.
“Een van de frustraties die ik voel als ik hoor hoe dit soort muziek vaak wordt geïnterpreteerd, is dat het ritmisch meestal wordt teruggebracht tot slechts vier op de vloer, nogal luid, niet erg goede techno”, legt Greenwood uit. “En dat voelde altijd als een schande voor mij, want wat geweldig is aan het origineel, is hoe delicaat de ritmes zijn en hoe subtiel en gecompliceerd ze op de beste manier zijn.
“Het is een beetje zoals vroege bluesopnames”, vervolgt hij. ‘Hetzelfde is met hen gebeurd, je zou kunnen argumenteren als je je pretentieus voelde, zoals ik. Plotseling werd wat begon als dingen die subtiel en variërend gedurende een nummer waren, gewoon, je weet wel, kick-snare-hat. Allemaal op één en drie. Geen variaties.”