De geesten van “Jethica” zijn eenzamer dan je levende mensen in het algemeen, voornamelijk omdat ze elkaar alleen kunnen aanraken. (Zijn handen gaan door de levenden, zoals in “Ghost”.) Verder is er niet veel verschil tussen de levenden en de doden in deze film. Beiden hangen rond zonder doel, achtervolgd door het verleden en verlamd door de toekomst. En de eigenzinnige, sardonische benadering van het spookverhaal van de film is verfrissend, net als de onbevreesdheid waarmee de personages de dode mensen in hun tuin confronteren.
Ohs’ gevoel voor humor doet denken aan Lucky McKee van “May” of “Excision” regisseur Richard Bates Jr., maar dan droger. En, zoals bij deze regisseurs, wanneer een van de grappen van Ohs toeslaat, landt het echt. En als dat niet zo is, dan echt niet. “Jethica’s” komische instinct is om Kevin tot mikpunt van de grap te maken, wat goed voelt; als iemand hier de spot moet drijven, is het de psychostalker. Maar de manier waarop Ohs en zijn co-schrijvers het doen, is door Kevin uitgebreid te laten razen over hoe hij Ik hou gewoon zoveel van Jessica en op een dag zal ze zien dat we voor elkaar bestemd zijn– een tactiek die tegelijkertijd het publiek afstoot (serieus, hij is echt irritant) en Kevins misdaden verzacht.
Op een gegeven moment wandelt en monoloog Madden vier volle minuten, wat de andere fatale fout van de film benadrukt: zelfs na 70 minuten voelt “Jethica” opgevuld aan, als een geweldige korte film van 30 minuten die ronddraait in een speelfilm. . In de praktijk betekent dat veel lange scènes in het bergdal rondom de woonwagen van Elena’s oma. Nogmaals, deze impuls is begrijpelijk: een onafhankelijke film moet zijn productiewaarde halen waar hij kan, en het grimmige landschap van New Mexico in de winter voegt een aanzienlijke natuurlijke schoonheid toe aan de film. Maar het vertraagt ook een toch al langzame film.