Jared Harris is een van onze grote ervaren acteurs met een schat aan ervaring, wat betekent dat hij behoorlijk wat weet over werken op groen scherm. “De trucs of tips van handelen met niets is erg belangrijk dat je allemaal op dezelfde pagina zit over waar je naar kijkt en waar het zich bevindt”, zegt hij. Gevolg. “Als het beweegt – wanneer beweegt het, hoe snel beweegt het, waar gaat het heen? Omdat er niets ergers is dan wanneer de ogen van mensen beginnen te schieten, je weet wel, katten met lasers in hun hoofd. Hij lacht. “Het verpest alles.”
Zodra iedereen in dezelfde richting kijkt, vervolgt hij, “dus het is een fantasierijk proces. Weet je, je probeert je voor te stellen wat het is.
Gelukkig is het niet zo’n grote zorg als je zou denken, als het gaat om je Apple TV+ werk. Fundering, gebaseerd op de boeken van Isaac Asimov. In de show speelt Harris Hari Seldon, een wiskundige wiens vergelijkingen de toekomst nauwkeurig kunnen voorspellen, waarvan hij ontdekt dat die somber is. Het zijn de inspanningen van Hari om de beschaving te redden zoals de melkweg die kent, die het begin vormen van het verhaal – een aspect van de show dat trouw blijft aan het werk van Asimov.
Harris zegt dat wanneer hij een personage als Hari aanneemt die ergens anders vandaan komt, hij vanaf het begin een band met de rol moet ontwikkelen. Dat is onderdeel van de gesprekken die je voert met de showrunner, met de regisseurs, met de betrokkenen. Als je met de kostuumontwerpers en de make-up en al dat soort dingen praat, willen ze dat je het eigendom van de rol vaststelt, omdat ze willen dat je de rol op een diepere, zinvollere psychologische manier begrijpt dan waar ze tijd voor hebben. , als hij wil. En jouw begrip kan ook hun keuzes beginnen te informeren, omdat ze deze gesprekken min of meer kruisbestuiven.
Een van de meest opwindende aspecten van de serie is dat, hoewel het een enorme scifi-epos is die zich afspeelt in honderden jaren en verschillende sterrenstelsels, het gebruik van groen scherm minimaal is. “Het is duidelijk dat dingen in de ruimte CGI moeten zijn”, zegt Harris. “Maar een van de doelen die [the producers] hadden toen ze weggingen, was dat ze wilden dat de wereld echt en tastbaar aanvoelde, wat betekende dat ze zoveel mogelijk wilden bouwen om praktische sets te hebben.
Uit zijn toon blijkt duidelijk dat hij daar de voorkeur aan geeft. “Ik denk dat je kunt zien wanneer je naar acteurs kijkt dat ze zich in wezen in een soort gigantische groene schermdoos bevinden, waar daar niets echts is. Op de een of andere manier kun je het voelen, weet je, als je ernaar kijkt. Ik denk dat het leuker is voor kijkers, want als het antwoord op ‘Hoe doen ze het?’ het is ‘Nou, ze deden het op een computer’ berooft je van de magie die je wilt voelen.