“The Red Door” is de vijfde en vermoedelijk laatste “Supernatural” film. En met het voorbehoud dat je er nooit op kunt vertrouwen dat een horrorfranchise eindigt wanneer het zegt dat het zal eindigen, biedt het een redelijk bevredigende afsluiting van het Lambert-familieverhaal. Ze zijn afwezig in “Insidious” sinds 2013, toen Blumhouse zich concentreerde op Lin Shaye’s paranormaal begaafde personage Elise Rainier in een reeks prequels. (Hoewel ze stierf in de tweede, verschijnt ze hier, want nogmaals – waarom niet?) En er gebeurde veel terwijl de serie weg was.
De jonge Dalton Lambert (Ty Simpkins) is uitgegroeid van een bezeten jongetje tot een sombere 19-jarige kunststudent, die aan zijn eerste semester op de universiteit begint. Haar ouders, Josh (Wilson) en Renai (Rose Byrne), zijn gescheiden. En zijn grootmoeder Lorraine, die een rol speelde bij het redden van Dalton van de boze geesten van het hiernamaals, is overleden. Dalton herinnert zich zijn reis naar het Hiernamaals niet, en Josh ook niet; de film begint met een scène waarin de twee door een hypnotiseur de opdracht krijgen een heel jaar van hun leven te vergeten.
Het doet dit opmerkelijk snel – als “The Red Door” een anti-drugs-PSA zou zijn, zou de slogan “Hypnose: niet één keer” zijn. Terugtellen vanaf 10 is alles wat nodig is om grote delen van de Lamberts’ geest schoon te vegen, en die herinneringen komen net zo gemakkelijk weer naar boven wanneer Dalton wordt gevraagd om een meditatie-oefening uit te voeren in zijn schilderles. “The Red Door” speelt een beetje met de trope van artiesten die bezeten of bovennatuurlijke werken maken, zoals te zien is in horrorfilms als “The Devil’s Candy”. Maar het grootste deel van de looptijd wordt besteed aan het verkennen van iets minder geïnspireerd.