De groothoekfotografie helpt kijkers ook onderscheid te maken tussen ‘realiteit’ zoals Rourke die kent en het delirium in ‘Inception’-stijl dat zijn (en ons) perspectief vervormt, vaak geschoten met sferische cameralenzen. Als je lang genoeg naar ‘Hypnotic’ tuurt, voorbij de voor de hand liggende wendingen en ongemakkelijke dialogen, zie je flitsen van een dieper verhaal, maar alleen als je een fan bent van de veelzijdige filmmaker Robert Rodriguez.
Rodriguez (“Alita: Battle Angel”, “Four Rooms”) regisseerde, schreef en monteerde “Hypnotic” in Austin, Texas na drie productieonderbrekingen en een verzekeringsclaim. Austin was niet de eerste locatiekeuze van Rodriguez of zijn productie (Los Angeles), en het was ook niet zijn tweede (Toronto). Toch is het moeilijk voor te stellen hoe Rodriguez “Hypnotic” ergens anders dan in Austin had kunnen opnemen, vooral omdat hij de meeste van zijn projecten in Austin heeft opgenomen tijdens zijn 30 jaar als filmmaker. Bovendien, wanneer ‘Hypnotic’ meer over setting dan over verhaal gaat, lijkt het een verbeeldingscrisis te weerspiegelen: wat gebeurde er met de vreemde, levendige Austin van Rodriguez’ geheugen? Heeft het echt bestaan?
Het is niet mijn bedoeling de persoonlijke kwaliteiten te overdrijven die gewoonlijk aan de periferie van Rourke’s zoektocht naar antwoorden voorbijgaan, maar “Hypnotic” probeert kijkers in een suggestieve gemoedstoestand te sussen, meestal door de feiten van Rourke’s onderzoek te overdrijven. Hij werkt samen met Diana Cruz (Alice Braga), een “dime store paranormaal begaafde” (zijn woorden) die Rourke door de donkerste uithoeken van Austin vervoert. Fans van Rodriguez herkennen misschien enkele belangrijke locaties, zoals het steakhouse Bone Shack uit ‘Planet Terror’, waar vrachtwagenchauffeurs en Texas Rangers taco’s aanvullen voor het ontbijt. Andere Austin-locaties zijn alleen bekend vanwege de acteurs die binnen op de loer liggen, zoals Jeff Fahey en Jackie Earle Haley. Er is ook een paranoïde Alex Jones-type (Dayo Okeniyi) verstopt in een rijkelijk versierde bunker. Hij ziet goed, maar hij draagt nog steeds een ooglapje dat van oog tot oog gaat, zodat hij niet kan worden gedetecteerd door beveiligingscamera’s, vanwege hun gezichtsherkenningstechnologie, toch?
De geprefabriceerde vreemdheid van deze geheimzinnige Austin, de stad die Rourke nooit had gedacht te onderzoeken, blijkt onvermijdelijk net zo substantieel te zijn als de ingeblikte en nu verouderde remix van de genre-tics en tropen die Christopher Nolan eerder claimde in kenmerkende films. zoals “Memento”, “Inception” en “Tenet”. “Hypnotic” is niet zo gepolijst en ook niet zo bedachtzaam als de smaakmakers van Nolan. Het is ook vaak afleidend rigide in zijn overdreven visuele composities en robotachtige dialogen. Een spelcast, aangevoerd door de charmante en ondankbare Affleck, voegt niet veel toe aan deze kale kapper.