In feite voelt een groot deel van seizoen 2 vlak of repetitief aan, waardoor hele elementen van seizoen 1 (het verkennings- / komische element, dat Jonah’s onschuldige visioenen van wraak contrasteerde met de harde, zieletende realiteit) werden gescheiden voor iets conventioneler. Het is waar dat de cast plezier blijft hebben, vooral Kane, die er veel mee doet veel little (afgezien van een adembenemende monoloog in de laatste aflevering, ze krijgt nauwelijks karakterbeats om mee te werken) en Greg Austin, die het landschap verslindt als Travis, de Anton Chigurh-achtige inwoner van het Derde Rijk. Jennifer Jason Leigh voegt zich zelfs bij de cast als Jonah’s lang verloren gewaande nazi-jagende tante Chava, voorzichtig en berekenend zoals alleen zij kan zijn. Olin voelt zich buitenspel gezet in vergelijking met vorig seizoen, maar het is verdomd leuk om te zien hoe Eva plannen maakt om het Reich toe te eigenen onder Adolfs piepkleine snorretje.
Maar het schrijven voelt nog steeds overdreven, Weil en zijn schrijfteam wisselen van plechtige eerbied voor de slachtoffers van de Holocaust tot de ordinaire capriolen van de Mod Squad (Chabad Squad?). Subplots en personages worden zonder pardon gekozen en weggegooid, en ingesleten karakterconflicten worden opgelost met een druk op de knop.
Er is iets ‘The Boys’ aan de ironische sfeer van ‘Hunters’, van de duizelingwekkende stukjes bloed tot stijlparodieën die teruggrijpen op van alles, van ‘The Sound of Music’ tot goedkope sci-fi-films uit de jaren ’70. op zichzelf staand sprookje dat zich afspeelt in 1942 over een ouder Duits echtpaar en hun met mos bedekte droomhuis. Afzonderlijk is het een heel cool uur televisie, dat eruitziet als de opening van “Inglourious Basterds”, die over een uur werd verlengd en geregisseerd door Wes Anderson (compleet met transversale diorama’s van het rustige, gelukkige leven dat het paar en hun joodse wijken samen leefden , gescheiden door muren). Maar dan is het uur voorbij en vraag je je af of het de moeite waard was om er een van de laatste uren van de show voor op te offeren.
Het siert dat de show van moment tot moment leuk is om naar te kijken. het is met veel sfeer gefilmd, de actiescènes zijn goed geacteerd en Rupert Gregson-Williams zit in de stoel van de componist bij een bombastische, energieke score (en een verfrissend nieuw titelthema). Maar je kunt de spanning voelen van een show die te lang wacht om het volgende hoofdstuk te vertellen, om vervolgens te horen dat het allemaal in slechts een paar afleveringen moet worden afgerond. Niet alleen de verhalen van onze personages, levend en (vooral in het geval van Pacino) dood, maar de zes miljoen Joden die stierven in de Holocaust.