Gelukkig kwam er de volgende dag nog een expositie bij en kreeg ik de kans om het buitengewone werk van Tina Satter te ervaren. Afgeleid van het spel van Satter dit is een kamerde film speelt Sydney Sweeney als Reality Winner, de vertaler van de NSA en de luchtmacht aan wie een inlichtingenrapport is gelekt de onderschepping website met details over Russische inmenging in de verkiezingen. Samen met Marchánt Davis, Josh Hamilton en een exquise Benny Elledge is ‘Reality’ een gespannen, surrealistische en soms duister grappige kijk op het eigenlijke verhoor van Winner, waarbij de dialogen volledig zijn afgeleid van transcripties van rechtbanken en digitale opnames.
De film laat zich gemakkelijk beïnvloeden, maar bezwijkt dankzij Satters filmische gevoel en de claustrofobische aard van de omstandigheden nooit voor de opgelegde beperkingen van het toneel. Er zijn dwarsdoorsneden in de eigenlijke transcripties om ons eraan te herinneren dat zelfs de meest banale, ongemakkelijke of onbedoeld grappige momenten deel uitmaken van de plaat, waardoor een duizelingwekkende mix ontstaat van dramatische recreatie met documentaire precisie.
De acteurs brengen de ervaring tot leven op manieren die soms behoorlijk verrassend zijn, en Satter is speels met hoe ze omgaat met geredigeerde elementen, danst rond waarheden die we jaren later kennen en vult hiaten wanneer dat zinvol is. Ik herinnerde me het beste van ‘Homicide: Life On the Streets’, waar hele afleveringen ‘in the box’ zouden plaatsvinden en de kracht van een procedureel drama tot in de kern zouden destilleren. Met ‘Reality’ geeft Satter ons een even effectief moment van menselijke interactie, waarin dit unieke historische moment wordt beschreven dat tot op de dag van vandaag vragen oproept over hoe de hele zaak werd afgehandeld, hoe de publicatie haar bronnen beschermde en hoe een vrouw besloot dat de waarheid was belangrijker dan leugens. Als je de film ziet in dezelfde week dat de dump van de rechtbankverslagen van de Dominion-stemsystemen de interne communicatie van degenen bij Fox News blootlegt, worden de gebeurtenissen in de film nog opvallender, en de gefictionaliseerde versie kan in feite meer discussie genereren dan het oorspronkelijke lek ooit deed.
door John TrengroveManodrome” neemt het thema “Taxi Driver” en hercontextualiseert het voor de ride-sharing-generatie. Jesse Eisenberg speelt Ralphie, een jonge aanstaande vader die stille woede en innerlijke conflicten uitstraalt, en veel van het succes van de film hangt volledig af van zijn uitzonderlijke prestaties. Hij is fysiek getransformeerd in deze film, maar het is zijn vermogen om ons mee te nemen in de complexiteit van zijn emoties waardoor dingen net zo goed werken als ze doen.
De plot van cult-achtige incel-groepen weerspiegelt de smaak van “Vechtclub“ en voor velen kan dit een sociaal aspect zijn dat niet de moeite waard is om te verduidelijken. Afgezien van die overwegingen, is het meest frustrerend dat de film niet ver genoeg gaat; wanneer dingen verkeerd beginnen te gaan, is het alsof dit meer voelbaar is voor het publiek dan echt in het hart van de duisternis van deze individuen te graven. De film is zeker erg goed en alleen al vanwege de uitstekende hoofdrol de moeite van het bekijken waard, en Adrien Brody haalt het meeste uit zijn onderschreven rol. Maar uiteindelijk komt het plot niet samen, voldoet het niet aan zijn duistere premisse en past het niet helemaal bij het hebben van een vreselijke antiheld die nog steeds de mensheid binnenin kan identificeren. Het weerspiegelt andere, betere films die deze goocheltruc uitvoerden, maar hoewel het niet helemaal een succes is, is het toch een film die het overwegen waard is.