Deze dissidenten prijzen “TÁR” echter niet voor zijn vernietigende humor, gebroken door klassieke muziekmotieven. Lydia pakt een pagina uit de opera van Berg Wozzeck, wiens antiheld tot waanzin wordt gedreven op het geluid van accordeonmuziek. Om familieleden kwaad te maken die het huis van hun overleden moeder hiernaast proberen te verkopen, pakt Lydia een accordeon en zingt luid en disharmonisch: “Appartement te koop! Jullie gaan allemaal naar de hel. Uw appartement staat te koop!” En tijdens het repeteren van Mahlers Vijfde met haar Berlijnse orkest, beveelt Lydia in het Duits: “Vergeet Visconti!” – verwijzend naar het gebruik van deze symfonie door de Adagietto-beweging in Luchino Visconti’s film “Death in Venice” (1971), waar het de hele tijd te horen is om een gevoel van melancholie op te roepen. (Lydia ziet het Adagietto echter, net als Mahler zelf, als een liefdesverklaring, zonder het treurige ritme dat in Visconti’s film te horen is.)
Of ze nu haar buren pest, de baas speelt over ondergeschikten of zich overgeeft aan nog erger gedrag, representatie betekent natuurlijk niet goedkeuring, en door haar fouten wordt Lydia de minnares van haar eigen ondergang. Op een gegeven moment, voordat ze volledig ontspoort, kondigt Lydia aan: ‘Wees niet zo enthousiast om beledigd te zijn. Het narcisme van kleine verschillen leidt tot de saaiste vorm van conformiteit.”
Field en zijn film promoten zeker geen conformiteit. Sommigen vragen zich misschien af of Field de naam van zijn hoofdrolspeler ontleende aan de iconoclastische Hongaarse filmmaker Béla Tarr – en of hij de creatieve principes van die regisseur deelt. Tarr heeft tenslotte ooit verklaard: ‘Ik geef niets om verhalen. Ik heb nooit gedaan. Elk verhaal is hetzelfde… Ik denk niet echt dat je bij het maken van een film over het verhaal moet nadenken. De film Het is niet het verhaal. Het is vooral beeld, geluid, veel emoties. De verhalen dekken gewoon iets.”
In een onlangs gepubliceerd essay in New York Timesdirigent John Mauceri, de muziekadviseur van de film (en winnaar van Tony, Olivier, Emmy en Grammy, vooral bekend als chef-dirigent van het Hollywood Bowl Orchestra van 1991 tot 2006), merkt op dat verschillende vrouwelijke dirigenten, waaronder de Britse Alice Farnham en Simone Young, eerste dirigent van het Sydney Symphony Orchestra, sprak over “TÁR”.
Bovenal herinnert hij ons eraan om de film in perspectief te houden: “‘TÁR’ gaat eigenlijk niet over ons. Lydia is een fictie – werkelijkheid gemaakt door de uitvoering van een groot actrice”, schrijft Mauceri. “We zijn allemaal – componisten, dirigenten, musici en publiek – ook maar mensen. De leugen waar sommigen van ons aan vasthouden, dat de artistieke grootsheid die door ons heen stroomt ons groot maakt, is de waarheid die aan de basis ligt van ‘TÁR’”.