Afhankelijk van je perspectief, beeldt ‘Romantiek’ Marie’s ondergang of haar bevrijding uit. Gevangen in een in het wit geklede gevangenis met een man die haar niet wil aanraken, reist ze naar de erotische verbeelding in steeds riskantere seksuele ontmoetingen. Breillat regisseert de film met typische koelbloedigheid; de optredens zijn saai en vol verlangen. Onder zijn films waarin niet-gesimuleerde seks wordt gebruikt, positioneert “Romance” (met zijn ironische titel) seks als een essentiële behoefte en een hulpmiddel om identiteit te smeden.
Sinds haar filmdebuut, “A Real Young Girl” in 1976, heeft Breillat vele schakeringen van erotiek verkend. Ontevreden met romantische en zachte verhalen, drijft ze haar personages tot het uiterste. Zijn aanpak is onnatuurlijk en pleit voor een koele afstand, zelfs in zijn meest intieme films. De seks, volgens bijna elke standaard grafisch, wordt op dezelfde manier op afstand gehouden en speelt zich vaak in realtime af. Het is vaak onhandig en ongemakkelijk, net zoals seks in het echte leven de glanzende redactie van Hollywood mist.
In een tijd waarin seks in de bioscoop terecht lijkt te staan, doorbreken de films van Breillat het concept van ‘goede seks’. Breillats films zijn gesmeed met onzekerheid, ongebreideld verlangen en verwarde dwang terwijl ze gemakkelijk te lezen zijn. Hoewel het bijna tien jaar geleden is sinds zijn laatste film, “Abuse of Weakness”, kan het momentum van zijn filmografie nog steeds schokken. In een tijdperk waarin seks meer en meer lijkt te bestaan als een akelige afwezigheid of in buitensporige overvloed, zijn beide sterk geïnspireerd door de aard van kapitaal (Disney-films vermijden seks om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken, terwijl pornografie prikkeling zoekt). het meest elementaire publiek aantrekken). behoeften in plaats van filosofische), stelt Breillat de simpele vraag: “waarom hebben we seks?”
In haar meest geprezen film, ‘Fat Girl’, gaan twee zussen op familievakantie. De oudste dochter, Elena (Roxane Mesquida), ziet er goed uit als model en droomt van de perfecte romance. De jongste zus, Anaïs (Anaïs Reboux), is minder conventioneel aantrekkelijk en heeft dergelijke ambities niet. Ze hoopt dat haar “eerste keer” zal zijn met een man die niet van haar houdt. In de loop van de zomer begint Elena een affaire met een oudere man, een Italiaanse rechtenstudent, die haar onder druk zet om seks te hebben. Anaïs kijkt toe, vaak letterlijk door de kamer, tegen een muur gedrukt. Het is een film die niet zozeer een polemiek biedt als wel observaties over de aard van schoonheid en verlangen binnen een samenleving vergiftigd door willekeurig, patriarchaal geweld.
