Wat Bev’s ouderschap onderscheidt, is haar egoïsme – wat, gezien het feit dat ze een kind is als ze zwanger wordt, niemand zou moeten verbazen. Ook bekent ze tegenover haar beste vriendin Fay (Brittany Murphy) dat ze niet zo van het moederschap houdt. Bev weigert te worden opgesloten in volkshuisvesting, fulltime ouderschap en financiële afhankelijkheid van haar dodelijke echtgenoot. Dus achtervolgt ze hardnekkig haar GED terwijl Jason nog luiers draagt.
Ze vraagt een studiebeurs aan, maar als Ray nergens te vinden is, moet ze Jason meenemen voor het interview. Hier denkt een universiteitsvertegenwoordiger waarschijnlijk dat hij beleefd is door de aanvraag af te wijzen van een moeder die al moeite heeft om school en kinderopvang te combineren. Misschien wel de grootste fout die Bev daarna – en bij andere gelegenheden – maakt, is het expliciet uiten van haar frustraties binnen gehoorsafstand van haar zoon, die hiermee bedoelt dat ze hem de schuld geeft.
De film suggereert ook dat Bev misschien een kans had gehad als de mannen in haar leven haar niet constant in de steek hadden gelaten. De eerste man die dat doet, is haar vader, die niet alleen haar plan negeert, maar ook verder gaat en publiekelijk laat zien hoe beschaamd hij is voor zijn zwangere dochter op zijn eigen bruiloft.
Dan is er Ray, die ongelooflijk aardig is voor Bev en Jason, maar net zo streng voor zichzelf. Zijn ondeugden maken hem onbetrouwbaar, wat betekent dat Bev in de paar jaar dat ze getrouwd zijn vrijwel alleen is. Hoewel het haar en haar zoon veel kost, maakt Bev er het beste van. moeder beslissing wanneer ze Ray ervan overtuigt het gezin te verlaten omdat hij zijn heroïneverslaving niet van zich af kan schudden.
Op het eerste gezicht lijkt de nerdy voormalige klasgenoot Tom (Peter Facinelli) misschien degene die is ontsnapt, maar hij wordt verliefd op Bev zonder te beseffen dat zij niet hetzelfde voelt. Als hij aanbiedt haar uit haar hachelijke situatie te halen, doet hij dat in een opwelling, zonder de kwestie met Bev te bespreken of na te denken over wat er voor haar op het spel staat. Voor zover ze weet, zou ze de ene ontvoerder kunnen ruilen voor de andere.
Geen van de mannen hoort echt wat Bev steeds zegt dat ze wil. Misschien verklaart dit de metafoor ‘rijden in een auto’, aangezien Bev vaak een passagier is in auto’s die worden bestuurd door haar vader, haar man en uiteindelijk haar zoon. Leonard denkt dat hij het het beste weet, Ray is een vreselijke partner en Jason waardeert de druk en beperkte mogelijkheden van het alleenstaande moederschap niet.