Nadat ik Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One voor de tweede keer had gezien, kwam er een gedachte bij me op: Hayley Atwell is een superster. Ondanks zijn solide werk in Black Mirror en Marvel’s Captain America, is dit juweeltje op de een of andere manier op de loer gebleven in de vergetelheid, vastgelopen door zinloze cameo’s te maken in dwaze superheldenavonturen en CGI-dieren te uiten.
Gelukkig herkende de game de game en heeft Tom Cruise haar gerekruteerd voor zijn laatste onmogelijke missie, waar ze moeiteloos binnenglipt als de nieuwste spionagepartner van Ethan Hunt. In het zesde vervolg op Mission: Impossible uit 1996 speelt Atwell Grace, een mysterieuze maar deugdzame dief die verdwaalt wanneer ze de opdracht krijgt een sleutel te stelen die een krachtig kunstmatige-intelligentieprogramma ontgrendelt. Uiteindelijk ziet Grace het licht, sluit zich aan bij Ethans schurkenteam en neemt deel aan allerlei spannende stunts en slimme bedrog om te bewijzen wat ze waard is.
Hayley Atwell doet haar uiterste best met haar optreden en toont een scala aan emoties tijdens haar aanzienlijke schermtijd. Wat begint als een verontrustende interactie met Ethan op de luchthaven van Abu Dhabi, evolueert al snel naar een amusante samenwerking. Grace houdt van gevaar en glimlacht als een schoolmeisje tijdens Ethans voortdurende achtervolgingen, maar begrijpt de implicaties van haar acties niet helemaal. Wanneer de kogels echter beginnen te vliegen, bezwijkt Grace snel onder de druk en moet ze leren navigeren in deze vreemde nieuwe wereld van geweld, dood, auto-achtervolgingen, lafhartige schurken, eindeloos verraad en veel rondrennen.
Er is een fantastisch moment tijdens de grote treinset waar Ethan en Grace bovenop een platform staan met een piano die er gevaarlijk boven bungelt. Ethan moet naar de overkant springen, maar een bange Grace klampt zich wanhopig aan hem vast. Hij dringt er bij haar op aan haar te laten gaan, zodat hij de sprong kan wagen, en verzekert haar dat alles goed komt. “Vertrouw je me?” vraagt hij, waarop ze haar hoofd schudt, tranen in haar ogen, een uitdrukking van angst op haar gezicht. “Ik wil dat je me vertrouwt”, dringt hij aan. Ten slotte knikt ze en doet hij zijn gedurfde zet, met haar op het laatste moment.
Het is een verfrissende weergave van de kwetsbaarheid van een held in een moderne actiefilm. Grace deinst niet terug voor een gevecht of mist een gemakkelijk doelwit zolang het haar belang dient, maar ze heeft haar grenzen. Ze komt op tegen de gemene Gabriël, krijgt een schop onder haar kont, probeert te vluchten in een auto, verplettert alles wat in zicht is (waardoor het voor Ethan gemakkelijk wordt om haar onbedoeld te volgen) en raakt in paniek (zoals iedereen zou doen) wanneer ze voor een instortende trein staat. Ze is ook niet immuun voor fouten en misrekeningen, omdat ze Ethans betrouwbaarheid niet beseft voordat het te laat is. Deze onvolkomenheden maken haar herkenbaar en vertederend, waardoor het voor het publiek gemakkelijker wordt om haar uiteindelijke succes te steunen.
Bovendien haalt Hayley Atwell het beste in Cruise naar boven en creëert hij het krachtigste dynamische duo in de franchise sinds, nou ja, Cruise en Rebecca Ferguson in Rogue Nation. Hand in hand springen Ethan en Grace over treinen, snel rijdende auto’s en feesten die de hele nacht duren. Seksuele spanning is er in overvloed, maar er wordt nooit naar gehandeld, wat prima is gezien wat er met Ilsa gebeurt.
Wat dat betreft, werkt niet alles aan Grace perfect. Haar aanwezigheid vermindert helaas de schermtijd van Rebecca Ferguson en degradeert Ilsa Faust tot een secundair personage. Of het nu komt door planningsconflicten of desinteresse van alle betrokkenen, Ferguson wordt vreemd genoeg letterlijk achtergelaten. Je vraagt je af of de rol van Grace in eerste instantie bedoeld was als Ilsa, met de plot gericht op haar officiële IMF-rekrutering, of dat Ferguson het beu was om tweede viool te spelen voor Cruise. Hoe dan ook, gezien de cruciale rol van Ferguson bij het nieuw leven inblazen van de serie in Rogue Nation, lijkt het verkeerd om hem zo snel aan de kant te schuiven ten gunste van een nieuwer model.
(Ben ik ook de enige die denkt dat Ilsa nog leeft? Als een hoofdpersonage de bijl krijgt, krijgen ze meestal een begrafenis of een soort aandenken. Dead Reckoning slaat de rouw over en gaat meteen door naar het derde bedrijf. Misschien zien we meer gevolgen van de dood van het personage in Dead Reckoning Part Two, of misschien keert ze terug als onderdeel van Ethans plan om de Entiteit te vernietigen. Hoe dan ook, het personage verdient zoveel meer.)
Persoonlijk hoop ik dat Atwell voor de lange termijn deel blijft uitmaken van de franchise. Ze bewijst meer dan haar waarde in Dead Reckoning en stal de show volledig. Ondanks alle koorddansen, vechtscènes, complexe confrontaties en vuurgevechten, zal deze nieuwste Mission: Impossible het best herinnerd worden voor de introductie van Hayley Atwell in de langlopende serie. Ik zou deze missie geslaagd willen noemen.