Met een onberispelijke komische timing legt een tenger Aziatisch kind met een bleke huid en sluik zwart haar vastgebonden in stekelige vlechten haar hachelijke situatie uit. Hun dinosaurus was vies, maar na een bui was hij verdwenen. Delicaat weergegeven minimalistische spatten in gedempte kleuren richten zich op het kind, terwijl heldere krijtweergaven hun verhaal tot leven brengen: een slang spuit een dino die vrijwel onzichtbaar is tegen de witte achtergrond, afgezien van zijn “modderige” bruine benen en buik. En als het bad eenmaal klaar is, zijn er geen sporen van dinosaurussen meer. Het kind probeert een paar plannen die niet helemaal werken zoals gepland: stapels maken van de favoriete boterham met pindakaas en jam van de dinosaurus (die andere schattige, eigenaardige dieren komen eten) en ‘verloren’-borden ophangen (de rechthoek die traditioneel gereserveerd is voor een foto is in het wit). Ze leggen uit dat de dinosaurus gemakkelijk te herkennen zou zijn in regen of sneeuw “of wat dan ook”, aangezien de krijtillustraties regendruppels en natte sneeuw laten zien die een dinosaurusvormige negatieve ruimte creëren. Maar vandaag is het zonnig en helder, en het verwilderde kind loopt door een bloemenveld een heuvel op. Maar wacht – de paardebloempluis valt op een gebogen oppervlak, maar is het echt een heuvel? De pindakaas en met gelei besmeurde snuit van de dinosaurus verraadt het, en de brede glimlach van het kind bij hun hereniging is net zo lief. (Dit boek is digitaal proefgelezen.)
Source by rezal