Gloria en Shelby daarentegen wel. Elk heeft één ouder dood en één woont bij het overgebleven familielid, die hem financieel ondersteunt, zij het veroordelend. Deze Costello-vrienden hebben geen gelukkig gezinsleven. Maar ze hebben hun ouders. Costello niet, en zonder dat basis vangnet lijdt ze.
Amerikaanse kijkers zullen misschien verbaasd zijn over de steun die onze heldin krijgt van de staat – ze vermijdt dakloosheid dankzij een Britse regering die haar burgers opvangt, hoe bescheiden ook. Ze gaat de wanhoop echter niet uit de weg.
Een deel van het probleem is dat Costello zo helemaal zichzelf is. Ze is ‘een beetje een lul’, zoals een potentiële werkgever haar typeert (en ze is het eens met het label). Ze is luid en brutaal en staat erop haar eigen verhaal te vertellen zonder het filter van een journalist die haar zou interviewen of het gebabbel op sociale media dat haar zou definiëren. “Rain Dogs” laat haar krachtige stem horen – het gaat viraal en trekt de aandacht van een uitgever. Maar de kracht van haar zelfvertrouwen werkt ook tegen haar. Ze betaalt een hoge prijs voor het niet handelen “zoals de auteurs zich gedragen” in een cruciale scène, terwijl ze haar authenticiteit als arbeidersklasse verdedigt.
Costello kan niet winnen. Het systeem is tegen haar, ook al is het snel om haar te veroordelen omdat ze probeert voort te bouwen op het kleine stukje dat ze momenteel balanceert. Costello’s strijd om te proberen een kind lief te hebben en op te voeden, ondanks dat hij een onvolmaakt persoon is, wordt des te moeilijker gemaakt om redenen buiten zijn macht. Het is genoeg om deze recensent tot tranen toe te bewegen.
Er zit veel onrechtvaardigheid in “Rain Dogs”, maar ook veel liefde, schunnige humor en doorzettingsvermogen. Uiteindelijk is het een show over onvolmaakte mensen die meer proberen te doen dan alleen overleven, en daar soms niet in slagen.
Het hele seizoen werd getoond ter beoordeling. “Rain Dogs” opent op maandag 6 maart.