“In deze wereld krijg je wat je geeft”, zegt de fantastische weldoener tegen Sebastian, hem belastend met Pinocchio’s morele leiding in ruil voor één wens. De krekel antwoordt: “Ik doe mijn best, en dat is het beste wat iemand kan doen.” Del Toro en McHale komen met verschillende pittige hooks zoals deze, die het herhalen van sprookjesachtige platitudes gebaseerd op onmogelijke rechtschapenheid vermijden. In plaats daarvan verdedigen ze de wijsheid die gevonden wordt door jezelf te vergeven voor fouten uit het verleden, want het is tussen mislukkingen en triomfen dat ons leven wordt geschreven. Precies hoe de illusie van stop-motion animatie plaatsvindt tussen frames die ons herinneren aan wat we zien, is een minutieus uitgevoerde filmische marionet.
In tegenstelling tot de gezichtsvervangingstechnologie die sommige studio’s, zoals Laika, gebruiken om nuance te bereiken in stop-motionpoppenuitvoeringen, gebruikten del Toro en co-regisseur Mark Gustafson, die hun vaardigheden hebben aangescherpt met Claymation-meester Will Vinton, figuren met gezichtsmechanica die delicate manipulatie vereisen. door de animators voor een resultaat dat iets minder vlekkeloos is in beweging, maar dat de hand van de kunstenaar laat zien.
Je kunt niet anders dan je verbazen over het voortreffelijke vakmanschap in elk detail van de personages die dit donkere en grillige rijk bewonen. Elke haar op Geppetto’s hoofd, de rimpels in de handen van zijn ouder wordende ambachtsman of de stof van zijn kleding zijn individuele, kleine geniale slagen. Pinocchio’s eigen ontwerp ziet er elementair uit, met de organische vlekken van echt hout, ontdaan van kleding en met een ondeugend, schattig gezicht en explosief kapsel. Dit is misschien wel de meest waarheidsgetrouwe weergave van het personage ooit op het scherm. In de adembenemende toewijding van degenen die verantwoordelijk zijn voor het productieontwerp, de kostuums en de constructie van decors, groot en klein, vindt de film zijn ziel.
Maar hoe onschuldig Pinocchio ook is – al vroeg zingt hij over elk object dat hij tegenkomt als een ongelooflijke ontdekking – er is een schurende kant aan zijn persoonlijkheid die eerlijk resoneert met de minder vleiende aspecten van het gedrag uit zijn kindertijd. Niet alleen accepteert Geppetto zijn nieuwe zoon niet onmiddellijk, aangezien trouwe katholieken geloven dat het hekserij is, maar hij hoopt hem ook te vormen tot wie Carlo was.
Maar Pinocchio, geboren zonder de kenmerken van de menselijke conditie, voldoet alleen aan de goedkeuring van zijn vader. Del Toro is niets meer dan een vriendelijke pleitbezorger van het onbegrepene voor degenen wiens uiterlijk, achtergrond of wereldbeeld hen isoleert van de homogeniteit van de massa. En in deze houten jongen vindt hij een lopend en pratend symbool van de ontembare kracht van de natuur, van het toeval, van de onvoorspelbare factoren die onze dagen kunnen verrijken, ook al zijn ze niet precies wat we verwachtten.
