De Canadese singer-songwriter Gordon Lightfoot is overleden, volgens zijn oude publicist, Victoria Lord, via CBC. Hij werd 84 jaar oud.
De productieve songwriter, een reus van de Canadese muziek, heeft een grote bijdrage geleverd aan de folkscene in de jaren 60 en 70. Een van zijn grootste hits was de single “The Wreck of the Edmund Fitzgerald” uit 1976. In 2003 ontving hij de Ridder in de Orde van Canada – de hoogste onderscheiding die het land aan burgers toekent. Hij had een breed scala aan bewonderaars in de muziekscene, waaronder Neil Young en Tom Cochrane, en liet zijn liedjes coveren door Bob Dylan, Johnny Cash en Elvis Presley.
Lightfoot, geboren in Orillia, Ontario in 1938, begon op te treden in zijn lagere schooljaren. Hij leerde piano als pre-tiener en leerde zichzelf gitaar op de middelbare school. Hij verhuisde naar Californië om jazzcompositie te studeren voor de universiteit, maar kreeg heimwee en keerde kort daarna terug naar Toronto. In 1960 trad hij toe tot de Swinging Eight, een vocale groep die regelmatig optrad in de tv-serie “Country Hoedown”. Hij vormde ook het kortstondige duo Two Tones met Terry Whalen. Lightfoot’s songwriting veranderde nadat hij Bob Dylan hoorde in de vroege jaren 60. Geïnspireerd door zijn poëtische teksten begon Lightfoot meer persoonlijke liedjes te schrijven, wat uiteindelijk de aandacht trok van manager Albert Grossman, die hem tekende.
Folkgroepen zoals Peter, Paul en Mary en countryartiesten zoals Marty Robbins behoorden tot degenen die enkele van Lightfoot’s eerdere composities opnamen, zoals “Early Morning Rain”, “For Lovin’ Me” en “Ribbons of Darkness”. Voortbouwend op dat vroege succes bracht hij zijn eerste album uit Voet licht! in 1966 en volgde met nog drie studio-LP’s voor United Artists. In 1976 lanceerde hij zijn populair zomerdroom LP, waarop de single “Wreck” stond.
Lightfoot hield vaak een capo op de tweede fret van zijn gitaar om binnen zijn vocale bereik te blijven, en probeerde creatief te zijn met de nummers die hij in die toonaard kon schrijven. De meeste van zijn medewerkers en studiomuzikanten pasten zich hier graag aan aan, tot zijn grote verbijstering. “Ik kon nooit accepteren dat ik naar een opnamestudio zou moeten gaan en een gitarist zou moeten vertellen dat hij zich klaar moest maken om in de toonsoort F# of de toonsoort B te spelen. Daar schaamde ik me voor”, zei hij. amerikaanse componist in 2008. “Ik moest Vassar Clements ooit vragen of hij zijn viool een halve toon wilde stemmen zodat ik een nummer in Es kon spelen. En hij deed het gewoon! Hij stemde gewoon af en daar gingen we.