Door Andrew Osmond.
vorig jaar zag Ghibliotheque: de onofficiële gids voor Studio Ghibli-filmseen boek van de presentatoren van de populaire ghibliotheek podcast, die ik hier heb besproken. Nu hebben auteurs Michael Leader en Jake Cunningham zich buiten Ghibli gewaagd Ghibliotheque anime filmgids🇧🇷
Hun podcast is lang geleden verhuisd van Ghibli, met mini-seizoenen in de werken van Satoshi Kon, Mamoru Hosoda, Cartoon Saloon, Henry Selick en Studio Laika. Ghibli-films kwamen aan bod in het eerste boek, dus dit ‘vervolg’ pikt er dertig uit niet-Ghibli-animefilms om te bespreken. Voor podcastvolgers spreekt het voor zich, hoewel andere shoppers misschien in de war raken door een boek met “Ghibli” in de naam dat geen Ghibli-films recenseert. Misschien kan het ondertiteld worden Naast Ghibli🇧🇷
Natuurlijk, het internet staat vol met lijsten met anime-films. Leider nam deel aan een wijd Visie en geluid, met een hoog quotiënt van vintage en ondergewaardeerde titels. Ik was ook betrokken en pleitte voor een conservatieve selectie van gemakkelijk toegankelijke gateway-titels, maar de andere schrijvers wilden iets avontuurlijkers. Als je deze lijst leuk vindt, zul je Mike Toole’s epische lijst van de beste “alternatieve” anime geweldig vinden anime nieuwsnetwerk🇧🇷
Natuurlijk, Ghibliotheque anime filmgids valt op omdat het is ghibliotheekin films, zoals Mark Kermode in horrorfilms of Peter Biskind in ‘New Hollywood’ uit de jaren 70. Naast het uitsluiten van Ghibli-films, stelden de scenarioschrijvers nog een andere regel vast; slechts één film per regisseur. Hoewel ze het soms vervloeken, vooral als het gaat om het kiezen van een Satoshi Kon-film (ze millennium actrice), maakt het boek meer afgerond en de insluitsels minder voorspelbaar.
Het formaat van het boek dupliceert grotendeels zijn voorganger. Net als voorheen schrijft Leader de basisinformatie voor elke titel en Cunningham herziet deze. Het nieuwe boek houdt vanaf het begin ook vast aan een geweldig idee, met Japanse paginagrote posters van elk van de anime. die voor Geest in de schelp toonde Kusanagi’s naakte en “verbonden” afbeelding (niet uit de film) en vermengde de Japanse tekst met de brutale Engelse tag: “Who slides into my body and whispers to my ghost?” O Roujin Z de poster schuwt ondertussen robotbedden of OAP’s en kiest in plaats daarvan voor schattige Haruko op haar fiets.
Het feit dat het nieuwe boek bijna even lang is als zijn voorganger, terwijl het nog zes anime-titels omvat, maakt echter een verschil. Hoofdstukken zijn korter, vaak een titel gevolgd door nog vier pagina’s (plus enkele tweeën en zesen). Foto’s kunnen niet zo uitgebreid zijn; Ik miste hoe de afbeeldingen in het eerste boek meestal twee volledige pagina’s besloegen, of anderhalve pagina. Met name de harde kaft van het boek ziet er een beetje ruw en stekelig uit, wat met opzet kan zijn – de afbeelding op de omslag is gebaseerd op Akira, alle tienertruculentie. Maar ik gaf de voorkeur aan de mooie houtachtige zachtheid van het origineel. Totoro bedekken.
De minder verrassende keuzes van het boek omvatten de drie pijlers van actie-anime-export, Akira🇧🇷 Geest in de schelp en ninja perkament🇧🇷 Ondanks de regel van één film per regisseur, is de impact van Katsuhiro Otomo ook voelbaar in de Roujin Z en Metropolis inzendingen en Mamoru Oshii is binnen Jin-roh. Makoto Shinkai wordt afgebeeld met Uw naamNaoko Yamada met een stille stem en Mamoru Hosoda met Lief🇧🇷 Hiroyuki Imaishi, vooral bekend van series als Gurren Lagann en dood de moordbinnen met promar🇧🇷 Ik kan nauwelijks klagen over de selectie van Masaaki Yuasa als zijn briljante ontsnapping. Mentaal spel🇧🇷 Neem me niet kwalijk, de nacht is kort minnaars.
Keiichi Hara is opgenomen door juffrouw Hokusaihoewel de tekst de enorme bijval erkent in Japan voor Hara’s anarchistische komedie uit 2001, Het volwassen imperium slaat terug. Die film is echter bijna geheel niet beschikbaar in een legale Engelse druk, behalve incidentele eenmalige vertoningen. Het is ook gekoppeld aan een grote franchise, Kleurpotlood Shin Chan, dat nooit succesvol was in het Westen, hoewel de film voor nieuwkomers nog steeds grappig is. Het boek staat een paar andere spin-offs toe: Miyazaki’s Lupin-film Cagliostro-kasteelDe Cowboy Bebop film en de eerste Vooravond film “herbouwen”, Je bent niet alleendat geeft beginners een start Vooravond verhaal, zo niet een einde.
De titels zijn in historische volgorde gerangschikt. O Vooravond film is abusievelijk gedateerd 2015 op de pagina, maar correct in het boek geplaatst, tussen 2006 Tekkonkinkreet en 2009 rode lijn🇧🇷 Net als bij het eerste boek, maakt de chronologische volgorde meerdere verhaallijnen mogelijk, aangezien de westerse perceptie van anime wordt hervormd door opeenvolgende titels: Akira🇧🇷 Geest in de schelp🇧🇷 Cowboy Bebop🇧🇷 O Akira De inzending bevat een mooie verwijzing naar de BBC-documentaire “Manga” uit 1994, gepresenteerd door Jonathan Ross, die werd gemaakt toen Otomo de grote naam in anime was en Hayao Miyazaki “Who?”
De tekst is erg goed, hoewel om muggenzifter, held Jubei in te spelen ninja perkament Zijn niet zelf een ninja, hij is een rechte zwaardvechter. Een onderschrift op pagina 18 suggereert ten onrechte dat Hayao Miyazaki de prominente strijd van gigantische vissen in De kleine Noordse prinsTerwijl het Yasuo Otsuka was. De vleugels van Honnamise Het hoofdstuk verwijst naar “Ryuichi Sakamoto’s betoverende partituur”, wat weer een beetje misleidend is gezien het feit dat er nog drie andere mensen in zaten.
De recensies van Cunningham zijn lovend – het zijn tenslotte aanbevelingen – maar openhartig. In het geval van Hosoda Lief, begint hij met te stellen dat dit een “Beauty and the Beast” -film is die superieur is aan de Disney-tekenfilm of de Jean Cocteau-klassieker. Maar dan bekritiseert hij de meeste eerdere films van Hosoda vanwege de botsing tussen hun ‘high-concept ideeën’ en de emotionele ervaringen van de personages. Ik vond dit argument te gecomprimeerd om overtuigend te zijn, maar dan denkt Cunningham Lief ontsnapt in ieder geval aan het probleem.
Zoals elke lezer van een recensieboek, ontdekte ik dat sommige beoordelingen films te weinig verkochten. Met betrekking tot kleine Noordse prins, wordt er gezegd dat “een verschuiving in karakterfocus leidt tot een ietwat meanderende tweede act”, waarvan ik denk dat het punt van een slimme structurele truc wordt gemist, omdat het te veel laat zien over Isao Takahata’s verhalen vertellen. weer mee Cagliostro, schrijft Cunningham “er is een duidelijke binaire keuze” tussen de simpele helden en schurken van de film. Dit negeert enkele van de subtielere onderstromen van de film – Lupos is tenslotte veel minder onschuldig dan Clarisse, die de schaduwen van haar familie-erfgoed met zich meedraagt.
Ik was er niet van overtuigd om sommige keuzes uit het boek opnieuw te proberen, zoals rode lijn en Metropolis – en wat dat laatste betreft, bagatelliseert het boek de enorme hoeveelheid retro-bagage die nodig is om Osamu Tezuka’s hoofdpersonages uit de jaren vijftig in een CG-zware film in 2001 om te zetten. complexiteit van hoe films zich verhouden tot hun niet-filmische voorlopers. Kun je veel meer uitleggen over Cagliostro en promar langs deze lijnen, en de films van evangelie en Cowboy Bebop🇧🇷
Misschien is een regelmatige lezer van deze blog geen ideale lezer van het boek. Aan de andere kant zou het interessant zijn om te weten hoeveel podcast-luisteraars die alleen de Ghibli-anime kennen, in de verleiding zouden komen ninja perkament of Akira🇧🇷 Het boek zelf biedt op de laatste paar pagina’s de suggestie dat de “volgende Miyazaki” een niet-anime-studio zou kunnen zijn, Cartoon Saloon in Ierland, die wolflopers en de kostwinner🇧🇷 Bereidt een Ghibli-basis mensen voor op andere soorten anime, of op films in Ghibli-stijl die misschien geen anime zijn? Dat zou een goede vraag zijn voor een toekomst ghibliotheek podcast.
Andrew Osmond is de auteur van 100 animatiefilms🇧🇷 Ghibliotheque anime filmgids het is nu uit.