Gesprekspunten van de vrouwen van Engeland: wat we hebben geleerd van de vrienden van de vrouwen van Brazilië en de vrouwen van Australië

Wat kunnen we leren van de wedstrijden tegen Brazilië en Australië, nu Engeland tegen hun laatste twee vrienden speelde voordat de WK-selectie werd aangekondigd?

Waar ging het mis voor Engeland tegen Australië?

Dit Engelse team kreeg een aura van onoverwinnelijkheid op weg naar deze wedstrijd, wat te verwachten was na een ongeslagen streak van 30 wedstrijden.

Vraag het aan een willekeurige nationale teammanager en zij zullen je snel vertellen dat het Engeland van Sarina Wiegman het te kloppen team is deze zomer.

Maar machteloos in de aanval en doorzeefd met fouten in de verdediging, was Engeland ronduit slecht tegen een Australische kant die bijna 500 interlands heeft verloren.

Senior spelers als Leah Williamson en Lucy Bronze slaagden er niet in om de enige tegenstander van wereldklasse in Sam Kerr aan te pakken, terwijl de ervaren Esme Morgan omging met de frustraties die gepaard gaan met een vechtspel.

Chloe Kelly was stil, Ella Toone kon geen ruimte vinden en het hele Engelse bouwspel was voorspelbaar en ineffectief.

Geen reden tot paniek, ook WK-kandidaat Duitsland verloor dinsdag. Maar verbetering is nodig als je met de besten wordt geconfronteerd.
Anton Touloui

Hoe groot was de tegenslag van de nederlaag tegen Engeland?

Engeland zou onder Wiegman altijd verliezen, het was alleen een kwestie van wanneer. Blijkt dat het een regenachtige aprilnacht was in Brentford tegen een prachtig Australië.

Deze interlandbreak is misschien wel de meest effectieve van Engeland tot nu toe geweest. Ze wonnen hun eerste strafschoppenserie en verloren ook hun eerste wedstrijd onder Wiegman. Voor een kant die zich altijd heeft gericht op zoveel mogelijk leren en verbeteren, boden beide games die echte kansen.

Laten we beginnen met de keerzijde. Dit was de laatste wedstrijd voordat Wiegman zijn WK-team koos en het is nooit ideaal om voor het eerst zo dicht bij een groot toernooi te hebben verloren. Geen enkele speler heeft zich in de glorie gehuld en het team van Wiegman is nog steeds grotendeels uitgekozen.

Maar in sommige opzichten is het misschien de perfecte tijd. Hoewel elke wedstrijd sinds het EK geclassificeerd is als WK-voorbereiding, gaan ze in juni echt van start. Er zullen waarschijnlijk meer wedstrijden zijn voordat het toernooi op 22 juli begint, waardoor Engeland de kans krijgt om hun problemen op te lossen en een door fouten geteisterde prestatie te corrigeren.

Wiegman zei nieuws over luchtsporten dat ze “teleurgesteld maar niet gefrustreerd” was, en dat vat het mooi samen. Het is niet allemaal kommer en kwel, maar het is teleurstellend om Engeland zo plat te zien vallen en niet in staat te zijn het antwoord te vinden op het probleem dat voor hen ligt.

Maar hoewel hun ongeslagen reeks van 30 wedstrijden mooi was, komt er nog veel meer uit deze speciale groep leeuwinnen. Als een nederlaag nu leidt tot WK-glorie, zouden de spelers, staf en fans van Engeland dat met enthousiasme omarmen.
charlotte moeras

Miss Engeland Bright en Greenwood

Emma Hayes benadrukt vaak dat Mille Bright niet de erkenning krijgt die ze verdient als een van de beste verdedigers ter wereld.

Als je ooit bewijs nodig hebt, ga dan terug om Engeland te zien verliezen van Australië.

Williamson en Morgan, die voor het eerst samen speelden, zaten positioneel niet op dezelfde golflengte en konden de kwaliteit van Kerr niet aan.

Bright was de meest geselecteerde veldspeler onder Wiegman in deze interlandbreak en we weten inmiddels allemaal waarom.

Zijn vaardigheden, instincten en organisatorische vaardigheden gingen wanhopig verloren tegen Brazilië en Australië, waardoor Williamson blootgesteld bleef.

Engeland zat ook zonder een van hun spelers met de meeste limieten, Alex Greenwood, en miste zijn kalmte in de verdediging.

Beide spelers zijn terug voor de zomer, maar het laat zien dat Engeland zich geen grote blessures kan veroorloven voordat ze naar Australië vertrekken.
Anton Touloui

Waarom de overwinning van Engeland op strafschoppen in de Ultimate Final zo belangrijk was

Engeland heeft te maken gehad met een aantal veldslagen sinds Wiegman arriveerde. Ze hebben grote knock-outwedstrijden gewonnen en zelfs grote toernooien in verlengingen, waarbij ze met druk omgingen op momenten dat ze moesten winnen.

Maar ze hebben nog nooit een wedstrijd op penalty’s gewonnen – ooit. Ze verloren met 4-3 in hun beide vorige strafschoppenreeksen tegen Zweden in Euro 1984 en Frankrijk in het WK 2011.

Het is duidelijk dat geen van de huidige Lionesses-ploeg betrokken zou zijn geweest bij een van deze eerdere wedstrijden, maar het spookbeeld van het mislukken van de strafschoppen doemt gewoonlijk op over elk team van Engeland. Het is een wreedheid die met name het herenteam keer op keer is overkomen.

Tijdens Euro 2022 oefenden ze uitgebreid strafschoppen, hoewel ze die nooit hoefden te gebruiken. En met het WK over drieënhalve maand is het volkomen redelijk om aan te nemen dat er strafschoppen zullen worden genomen in de Ronde van 16, en Engeland heeft nu een competitieve ervaring onder hoge druk in strafschoppen.

Ook daarbinnen vochten ze tegen tegenspoed. De late drop van Mary Earps had het vertrouwen van de keeper kunnen schaden voorafgaand aan de strafschoppenserie, maar ze redde goed van Tamires. Ook Ella Toone zal leren van haar eigen gemiste penalty.

Winnen met penalty’s bouwt ook nog meer zelfvertrouwen op – Leeuwinnen weten dat ze hun kalmte en focus kunnen bewaren in de meest gespannen omgevingen en als overwinnaar uit de strijd kunnen komen.

Het is weer een primeur voor deze groep, maar een van de belangrijkste tot nu toe. Die mindset en ervaring zullen in de zomer heel belangrijk zijn. Dit is nog steeds een zeer jonge ploeg in termen van internationaal voetbal, maar deze stichtingen zullen hen alleen maar naar succes blijven leiden.
charlotte moeras