Deon Cole, komiek en acteur die regeerde als de koning van het uitgestreken gezicht in ‘Black-ish’, schittert als titulair Joe Washington, een loodgieter in Pittsburgh die houdt van zijn vrouw Angela (Tammy Townsend) en tienerdochter Jennifer (Ashley Olivia Fisher). . . Het trio rouwt om de dood van Joe’s vader, en in hun viering van het leven lijkt de overgebleven cast in verschillende mate steun te bieden: Cathy en Leon Montgomery (respectievelijk Cynthia McWilliams en Malcolm Barrett), een getrouwd stel en goede vrienden van Joe. . de Washingtons kunnen hun disfunctie niet lang genoeg opzij zetten om normale interacties met iemand te hebben, en Benjamin “Touch” Tuchawuski (Michael Trucco) is een blanke politieagent en, gek genoeg, de beste vriend van beide families. Terwijl hij de bezittingen van zijn vader doorzoekt, wordt Joe door twee mannen op het hoofd geslagen met een bandenlichter. Als hij wakker wordt, informeren de mannen een geschokte Joe dat zijn vader een dubbelleven leidde als drugsmuilezel voor een Russische misdaadfamilie en $ 10 miljoen, plus een Lamborghini, stal van Nicolai Dzugashvili (Pasha Lychnikoff), de baas van de genoemde dodelijke organisatie. Russen uiten enkele veel voorkomende bedreigingen om Angela en Jennifer pijn te doen als niet alles wordt teruggegeven; Joe, samen met Leon (die aan de andere kant van de scène is verschenen), doodt ze uit zelfverdediging, maar wanneer Touch verschijnt, beloven de drie mannen om het geld samen te vinden en het aan niemand anders te vertellen. Helaas zijn noch Joe noch Leon slim genoeg om dit voor hun vrouwen te verbergen, en al snel heeft deze bonte bende meer meningen dan ervaring over hoe verder te gaan.
Er wordt al lang gezegd dat comedians, meer dan dramatische acteurs, betere toegang hebben tot hun demonen omdat ze ze regelmatig uitbuiten om te lachen. Het optreden van Cole is daar een goed voorbeeld van. Hij beheert zijn optreden met zorg en laat de schok, angst en pijn de eerste paar afleveringen door Joe’s lichaam sijpelen, met wijd opengesperde ogen en raspende stem. Maar naarmate de tijd verstrijkt, zorgt de wreedheid van de situatie ervoor dat Joe verandert, en niet zoals zijn dierbaren waarderen. Joe’s spraak wordt zelfverzekerder, indrukwekkender – het helpt dat Cole een geweldige stem heeft, een soort vocale mix van staal en leer – en er zijn nuances van Skylar White in Angela’s afkeuring van veranderingen in het gedrag van haar geliefde echtgenoot.
Anderen in de cast schitteren ook consequent: Barrett en McWilliams hebben een zinderende chemie als wannabe gangsters die, ondanks alle bravoure en bedrog, echt van elkaar houden en elkaar beschermen. Trucco is ook heel geloofwaardig als een agent die worstelt met een persoonlijke tragedie, die niettemin belooft zijn vrienden te helpen, het politieprotocol wordt verdoemd. (Het is de vraag of een agent zou doen wat Touch doet voor iemand anders dan een andere agent.)
Wat de inspanningen van deze acteurs in de steek laat, is het schrijven. Terwijl de serie naar de achterste helft gaat, beweegt het schrijven weg van “Fargo” naar een paar inkepingen boven Brett Ratner. Een deel van de aantrekkingskracht van de eerste vijf afleveringen is het duistere komische geklets tussen de cast. Maar zodra de inzet is verhoogd – een geliefde die zichzelf opoffert om anderen te redden, iemand wordt ontvoerd, iemand wordt in het ziekenhuis opgenomen – is het alsof de makers hebben besloten dat de komedie ook uit het verhaal moet vallen. Maar de kracht van shows als “Ozark” en “Better Call Saul” is dat, ondanks de ernst van het onderwerp, het schrijven angst en humor in evenwicht houdt. “Average Joe” is gebouwd op zo’n belachelijke situatie dat het aanboren van zijn komedie de beste manier lijkt om kijkers te boeien en toch veel misdaaddrama-sensatie te bieden.