John Boyega schittert als Fontaine, een gewone burger van een gewone gemeenschap die bekend staat als The Glen. In het begin is Fontaine als een clichématige ‘zwarte dramaleider’ met zijn vervreemde moeder die alleen door een deuropening te horen is en zijn overleden broer die zijn morele keuzes achtervolgt. Hij is een norse drugsbaron die waarschijnlijk leert wat belangrijk voor hem is terwijl hij kogels ontwijkt van degenen die zijn territorium proberen over te nemen. We hebben die film gezien. Dit is niet die film.
Na een soort goed gemaakte proloog die de gemeenschap van The Glen als een personage op zich neerzet – neergeschoten met gruizige schoonheid door cameraman Ken Seng – wordt Fontaine neergeschoten en vermoord terwijl hij geld probeert in te zamelen van een van zijn klanten, een pooier genaamd Slick Charles (Jamie Foxx). Maar dan wordt hij de volgende dag wakker en gaat door met zijn routine alsof er niets is gebeurd. Wanneer hij terugkeert naar Charles, is de voormalige Players Ball-ster meer dan geschokt om hem te zien, net als een van zijn jojo-sekswerkers (Teyonah Parris), die getuige was van de schietpartij de avond ervoor. De gevatte Yo-Yo voelt dat dit misschien een van die Nancy Drew-mysteries is waar ze altijd van hield en komt in actie, waardoor het trio op onderzoek uitgaat dat iets onvoorstelbaars en, nou ja, onmogelijk onthult. Zonder het te bederven, is “They Cloned Tyrone” bijna een Blaxploitation-variant van “Cabin in the Woods” in de zin dat het een hele operatie achter de schermen suggereert die bedoeld is om mensen op hun stoel te houden. Als Fontaine, Charles en Yo-Yo ontdekken hoe er aan de touwtjes van een hele gemeenschap wordt getrokken, gaan ze op pad om ze door te snijden.
Het scenario van Taylor en co-schrijver Tony Rettenmaier, een voormalige Blacklist-boer, is consequent inventief en grappig. Maar het zou niet werken zonder een trio zo getalenteerd als Boyega, Parris en Foxx om het af te leveren. Elke acteur brengt een ander noodzakelijk ritme in de film: Boyega is de stoïcijnse, gekwelde held; Parris brengt zijn lage energie in evenwicht met zijn onverschrokkenheid met een hoog octaangehalte; Foxx is vooral komisch, maar hij steelt nooit de schijnwerpers. En hun zeer verschillende registers vermengen zich met uitstekende komische chemie wanneer deze drie onwaarschijnlijke helden ontdekken dat elke samenzweringstheorie waarvan je ooit hebt gehoord slechts het topje van de ijsberg was. Enkele van de beste momenten in de film zijn simpelweg te danken aan het vermogen van Boyega, Foxx en Harris om samen te werken.
Tegen de tijd dat “Tyrone” zijn hand heeft gespeeld in “wat er aan de hand is” in een expositie-dumpscène met een schurk die met gepaste dreiging wordt gespeeld door Kiefer Sutherland, is er nog maar heel weinig tijd over om zijn opzet te vervullen. Hoewel het laatste half uur niet slecht is, is het meer gehaast en zelfs traditioneel dan de beste delen van het eerste uur. Er zijn hier ook enkele ideeën over gemeenschap en de vooraf bepaalde rollen waartoe we soms worden gedwongen, die wat meer uitgewerkt hadden kunnen worden met minder verklarende monologen.
“They Cloned Tyrone” kan bezwijken onder het gewicht van ideeën, maar het breekt nooit, vooral vanwege het geweldige ensemble, maar ook omdat Juel Taylor duidelijk oog en ambitie heeft die belofte. Hij heeft misschien een film gemaakt met verwijzingen naar klassiekers als ‘A Clockwork Orange’ en ‘Invasion of the Body Snatchers’, maar hij gebruikt deze culturele toetsstenen op een manier die fris en nieuw aanvoelt. Ik heb het gevoel dat zijn carrière geen kloon zal zijn van die van iemand anders.
Nu op Netflix.