Deze hervertelling van de Branch Davidian-verhalen creëert ook zandkleurige flashbacks naar de jaren 80. We zien de opkomst van Vernon Wells in de Branch Davidian-gemeenschap en hoe de man later bekend werd als de mullet-headed titan, die de Bijbel citeert, bekend als David Koresh (hier gespeeld door Keean Johnson). Onderdeel daarvan was het verkrijgen van invloed op de groep, waaronder voormalig frontman Lois Roden (J. Smith-Cameron in een veelbelovende maar beperkte rol). Deze scènes brengen enkele van de slechtste eigenschappen van de serie naar voren: onhandige dialogen en geforceerde emotionele beats, met over-the-top uitvoeringen die dit moeten compenseren. Al de tijd die het investeert in het laten zien hoe David zijn kudde grootbracht – en stal -, creëert het niet de gewenste ontroering. (Op een gegeven moment zegt de jonge Koresh tegen zijn volgelingen: “Dit zal niet de laatste keer zijn dat we onszelf moeten verdedigen!”) In plaats daarvan krijgen we schetsmatige bekeringsverhalen zoals mensen als Livingstone Fagan (Michael Luwoye) en Ruth Riddle (Kali Rocha) aangetrokken door de zelfverklaarde messias. Het verbleekt allemaal in vergelijking met het zien van Koresh tijdens het beleg van 1993, krachtiger opgeroepen door Taylor Kitsch in de rol en in intensere omstandigheden.
Ondertussen leeft Gary Noeser (Michael Shannon), een onderhandelaar bij gijzeling die Waco zag imploderen, in woede en schaamte over wat er is gebeurd. Hij reageert op deze stille ellende door weer aan het werk te gaan en te leren wat een monster is gemaakt. Hij ontmoet een verontrustend netwerk van blanke supremacisten en dergelijke die verontwaardigd waren over het beleg van Waco en het zagen als een aanval op hun vrijheden. Deze stress uit het verleden en het heden vult het leven van Noeser, maar krijgt zo’n verveelde uitdrukking van Shannon, die meestal meer zelfverzekerd of intrigerend is als hij worstelt met zulke seismische gevoelens. Met de hulp van een overtuigende maar onderbenutte agent, gespeeld door Sasheer Zamata, rekruteert Gary Carol (Abbey Lee), een vrouw die een romantische band had met een van zijn gewelddadige leiders, om undercover te gaan. Enkele van de eenvoudigste emoties van de serie in de dramatisering zijn Carol, die een luisterend oor gebruikt en een hernieuwd gevoel van proberen te helpen, terugkeert naar de gemeenschap en infiltreert in het bosbolwerk dat bekend staat als Elohim City.
De serie is zelden subtiel, vooral met een klein miniplot over Timothy McVeigh die het brein was achter wat de bomaanslag in Oklahoma City van 19 april 1995 zou worden. Het is moeilijk om geen zin te hebben in onheilspellende scènes van McVeigh (gespeeld door Alex Breaux) en handlanger Terry Nichols (Kieran Mulcare) die materiaal verzamelen en over hun werk praten (“Mensen zoals wij waren in dat gebouw”, zegt McVeigh, verwijzend naar de verbrande berg. Carmel) geeft kijkers gewoon wat ze hebben bewezen te willen. We houden van beroemde huurmoordenaars, zelfs als de gebeurtenissen gewoon spannend zijn als je niet weet wat er daarna gaat gebeuren. (Zullen mensen geboren na 1995 afstemmen op “Waco: The Aftermath”?)