Het document begint met een verhaal dat Hudson aan een mede-aspirant-homo-acteur vertelde over een droom waarin hij het middelpunt was van een sprankelende diamant. Die droom was vermoedelijk het anker waaraan Hudson zich tijdens zijn tumultueuze Hollywood-carrière vastklampte. Het is door dit raamwerk dat de filmmakers veronderstellen dat veel van zijn levenskeuzes – inclusief zijn onwil om uit de kast te komen, zelfs na Stonewall – voortkwamen uit zijn verlangen om dat sterrendom te bereiken en te behouden.
Met behulp van een overvloed aan video- en archieffoto’s volgt Kijak het leven van Hudson – de geboren Roy Harold Scherer Jr. – van zijn jeugd in Illinois tot zijn periode bij de marine tijdens de Tweede Wereldoorlog tot zijn vroege dagen en latere opkomst in Hollywood. Kijack besteedt speciale aandacht aan Hudson’s relatie met agent Henry Willson, die de naam en persona creëerde die fans kennen als Rock Hudson.
De filmmakers schuwen de lila en lavendelkleurige aspecten van het oude Hollywood niet en onderzoeken hoe queer-sterren hun persoonlijke leven verborgen hielden en vochten om hun naam uit de tabloids zoals Confidential te houden. Dit omvat een diepgaande blik op Hudson’s korte gearrangeerde huwelijk met Wilson’s secretaris, Phyllis Gates, en de schade die het aan beide partijen heeft toegebracht.
Dit alles is rijk en compleet. De opmaak van de documentaire blijft echter merkwaardig ongelijk. De eerste 45 minuten gebruikt Kijack voice-overs van verschillende geïnterviewden, enkele nieuwe opnames en enkele archieven, die Hudson persoonlijk kenden of verhelderend commentaar gaven op zijn leven en carrière. Het laatste uur van de film verschuift echter naar interviews op de camera met verschillende levende mensen, van wie sommigen deel uitmaakten van Hudson’s binnenste cirkel, zoals “Tales of the City” -schrijver Armistead Maupin en Hudson’s ex-vriend Lee. een bijzonder aangrijpend interview met zijn “Dynasty” co-ster Linda Evans, die hun controversiële kus in de show bespreekt.
Hoewel de verandering in formaat zeker te danken is aan de beschikbaarheid van deze onderwerpen en hun nabijheid tot Hudson tijdens haar leven – de privéfoto’s van Garlington van de twee die samen op vakantie zijn, zullen zeker aan je hart trekken – de uitvoering van deze verandering is schokkend en zou minder abrupt hebben gevoeld als de filmmakers ervoor hadden gekozen om deze interviews vanaf het begin voor camera’s te weven.
De film leunt ook zwaar op het montageformaat van het uitstekende experimentele essay ‘Rock Hudson’s Home Movies’ uit 1992, waarin filmmaker Mark Rappaport beelden uit Hudson’s films gebruikt – buiten hun context – om ongegeneerd homoseksuele interpretaties te maken en te knipogen naar queer lezingen. films. wanneer geobserveerd met medeweten van Hudson’s begeleiding, of ze er nu echt zijn of niet. Hoewel Rappaport’s gebruik van deze techniek speels en subversief was, neigt de manier waarop Kijack het toepast erg neus- en holle ringen te zijn.